Piepend en knarsend komt de metro tot stilstand in de krochten van Manhattan. De rijtuigen braken de zoveelste stroom gehaaste reizigers uit, die zich moeizaam een weg naar de buitenlucht baant.

Onder de passagiers bevindt zich ook een groep van tientallen jongeren, de meesten begin twintig. Ze hebben allemaal een trui of T-shirt aan met het opschrift ”God belongs in my city” (God hoort in mijn stad thuis). Ze voegen zich bij een gestaag groeiende stroom jonge Amerikanen die allemaal hetzelfde opschrift op hun kleding dragen.

Bij het imposante stadhuis van New York houdt de groep halt. Via een krachtige geluidsinstallatie klinkt een gebed tot God. Eerst voor de stad en zijn inwoners. Daarna voor land en volk. Verder gaat het, richting het hoofdkwartier van de Verenigde Naties, aan de oever van de Hudson. Daar wordt publiekelijk om een zegen voor de wereld gesmeekt.

Oppervlakkig? Daar is Greg McFarren het bepaald niet mee eens. „U ziet hier een groep jongeren die uiterst serieus met hun geloof omgaan en dat ook proberen te vertalen in hun bewogenheid voor onze natie. Waar ter wereld wordt er nog openlijk door zo veel jongeren tegelijk tot de Heere gebeden?”

Zwerver Bill ziet het optreden van de jongeren met verbazing aan. Bedachtzaam drukt hij het stompje van een versgevonden peuk uit. „Waar gaat dit allemaal over?” vraagt hij zich hardop af.

„Dit gaat over jou”, zegt Angela Dobson, terwijl ze naast de dakloze op de grond gaat zitten. „We bidden speciaal voor jou. En weet je, God heeft ook jou lief en wil je helpen, hoe slecht je er ook aan toe bent.”

Die woorden zijn meer dan Bill aankan, en spontaan barst hij in tranen uit. Om dan zijn hart te luchten. Over zijn kapotte huwelijk, zijn hang naar drank en zijn verlangen zijn kinderen weer te zien.

Oppervlakkig? De biddende woorden van deze jongeren hebben in ieder geval het hart van één Amerikaan geraakt.

Dit is het tweede deel in een serie over het christelijk karakter van de Verenigde Staten.