In de veertig jaar dat ds. L. Blok predikant was van de Gereformeerde Gemeenten, diende hij vijf gemeenten. Is hij tamelijk honkvast? Met de handen omhoog: „Dat weet ik niet. In het beroepingswerk was het altijd weer: bij donker niet uitvaren. De Heere moest altijd helder spreken, losmaken en verder de weg wijzen.”
Uiteindelijk bleven er twee beroepen over, Beekbergen en Zeist. Blok wilde graag naar Zeist, „maar de Heere is wijs. Hij nam Zeist van me af.” Het werd Beekbergen. Daarna volgden Capelle aan den IJssel (1973), Nunspeet (1979), Ermelo (1996) en Gorinchem (2007).
Ds. M. Blok
Ds. L. Blok is een zoon van wijlen ds. M. Blok (overleden in 1961). Het overlijden van zijn vader maakte diepe indruk op hem. „Ik heb bij zijn sterfbed gestaan. Achttien jaar oud was ik toen. Ik wist natuurlijk wel dat er twee soorten mensen waren, bekeerd en onbekeerd. Dat wist ik goed. Maar pas op dat moment raakte het me tot in het diepst van mijn ziel: mijn vader was gelukkig, en ik was ongelukkig. Ik raakte vader kwijt, en dat was heel erg. Ik was echter ook God kwijt, en ik ontdekte dat dat nog veel erger was.”
Blok ging geneeskunde studeren. „Maar binnen het jaar nam de Heere de lust eruit weg. Toen ging ik in Utrecht theologie studeren. De wijze waarop ze aan de universiteit met Gods Woord omgingen, deed me pijn. Ik kreeg het er benauwd onder. Moest ik dan stoppen met de studie? Ik wist niet hoe het verder moest.”
De tekst uit 2 Timotheus 4:2: „Predik het Woord; houd aan tijdiglijk, ontijdiglijk, wederleg, bestraf, vermaan in alle lankmoedigheid en leer”, wees Blok op het ambt van predikant.
Op 23-jarige leeftijd werd Blok toegelaten tot de Theologische School van de Gereformeerde Gemeenten in Rotterdam. „Daar moest ik eerst preekjes maken, later proponeren in de gemeenten. Ik zag daar ontzettend tegenop, want ik had niet zo’n groot geloof. Dat moet de Heere geven, altijd weer opnieuw. Ik voelde me soms net Zacharias in de tempel, met een stomme mond, niet in staat om een woord uit te brengen. Dat had ik verdiend, want ik had veel te lage gedachten van de Heere. Een mens is van zichzelf maar een gevaarlijk iets.”
In tweeënhalf jaar tijd voltooide hij de opleiding in Rotterdam. „Ik had in Utrecht al theologie gestudeerd, dus dachten ze in Rotterdam dat ik al heel veel zou weten, maar dat bleek nogal tegen te vallen.”
Ds. Blok heeft in vele deputaatschappen en besturen gezeten. Hij is voorzitter van Bijzondere Noden, voorzitter van Bijbelverspreiding, voorzitter van buitenlandse kerken, tweede voorzitter van de zending; in het verleden was hij deputaat voor studerenden. Hij heeft zitting in de besturen van de Spaanse Evangelische Zending en van de Gereformeerde Bijbelstichting en voorheen van het Van Lodensteincollege in Amersfoort. Kan een predikant ook in te veel besturen zitting hebben? „Nou! Soms is dat echt niet goed. Het pastoraat heeft er wel eens onder geleden. Dat wil ik eerlijk bekennen.”
Docent
In 1983 benoemde de generale synode ds. Blok tot docent aan de Theologische School. Hij doceert Bijbelse talen, liturgiek, catechetiek en dogmatiek. Dogmatiek is niet populair, zeker niet in deze tijd. „Maar dogmatiek is juist daarom zo hard nodig. Anders gaan we in de prediking op ons gevoel af, en dan is het vandaag zus en morgen zo. Maar de grondslag van de zuivere waarheid vraagt om een fundament. Zonder dogmatiek is het onmogelijk te preken over predestinatie, over rechtvaardiging, over heiligmaking, of over de twee naturen van Christus.”
Sinds 2001 voert een commissie van de Gereformeerde Gemeenten gesprekken met kerkverbanden „die op dezelfde kerkelijke grondslag staan en waarmee geestelijke herkenning bestaat.” Ds. Blok neemt aan de gesprekken deel. Hij vindt het nuttig om ze te voeren. „In elk geval om er geen karikaturen van elkaars standpunten op na te houden. De sfeer van deze ontmoetingen is aangenaam. Er wordt open en eerlijk met elkaar gesproken. Aan de orde waren thema’s als de orde des heils, de leer van de verbonden en de wederzijdse prediking. Het is een illusie om te menen dat we over tien jaar samen kunnen gaan met een van de andere kerken, maar het is toch erg weldadig als je enige herkenning bemerkt. Als je zo lang gescheiden van elkaar hebt opgetrokken, is het een wonder dat je samen kunt spreken, dat je samen de maaltijd kunt gebruiken, en dat er daarbij een gemeenschappelijk gebed kan worden gedaan. Heus verademend.”
