Voordat Gershom Zinner (64) terugkeert naar zijn eigen huis, zegt hij: „Ik weet niet of ik dit kan zeggen, maar wij, Joden, hebben een ander idee van de Messias dan jullie. Hij zal een mens zijn van vlees en bloed, en toen ik dit vanavond zag…” Hij zwijgt, legt de hand op zijn hart en schudt het hoofd. „Wie weet?” zegt hij, als hij de emoties weer de baas is. „De Messias zal de wereldproblemen op kunnen lossen. Wie weet?” Rosie Weisel kan haar ogen niet van de televisie afhouden. Maar ze beaamt de woorden van Zinner. „Historisch! Dat we dit meemaken! Ja, ik ben iemand die goed oplet. Voor de Messias komt, moet het allemaal gebeuren: massa-inflatie. De ineenstorting van de economie. Wie had voorzien dat dit allemaal in Amerika zou gebeuren? Er is een hogere macht aan het werk. God is bezig. Ik hoor de voetstappen van de Messias.”

We zitten op een steenworp afstand van Gaza. De dreiging van een luchtalarm is zeer reëel. Toch zit de sfeer er gelijk al goed in. Er is popcorn, er zijn marshmallows en brownies. Ik waan me in Amerika. Voor het afleggen van de presidentiële eed neemt cellist Yo-Yo Ma plaats op het podium. Men ziet het zwijgend aan. Maar de aankondiging van de Joodse violist Itzhak Perlman wordt in de kibboets met gejuich begroet. Als de muziek zwijgt, en Obama de eed zal afleggen, roept Rosie Weisel (55): „Opstaan! Toon een beetje respect!” Niet iedereen volgt haar voorbeeld. Weisel merkt het nauwelijks. Zij kan haar ogen niet van Obama afhouden. Na de plechtigheid zegt ze: „Ik weet nog goed toen ik voor de eerste keer zijn stem hoorde. Ik kreeg kippenvel. Er is iets met die man. Weet je dat hij hier geweest is, hier vlakbij in Sderot? Hij sprak uit zijn hart toen hij zei dat hij nooit zou tolereren dat iemand een raket zou afvuren op het huis waar zijn dochters liggen te slapen.”

Weisel is een sensitieve vrouw. Ze vertelt dat ze in de nacht van de Amerikaanse verkiezingen maar een paar uur heeft geslapen. „Ik wilde het allemaal meemaken. En wat zo bijzonder was dat precies toen Obama met zijn speech zou beginnen, hier het luchtalarm afging. ”Tzeva adom, tzeva adom!” (kleur rood, kleur rood, red.) We renden naar de schuilkelder, waardoor we het begin van die historische woorden hebben gemist. Toen de kust veilig was zijn we gelijk weer gaan kijken. Ik huilde als een kind.”

De eedaflegging heeft inmiddels plaatsgehad en iemand zegt: „Kan iemand zich herinneren ooit zoiets meegemaakt te hebben?” Een moment blijft het stil. Tot een vrouw zegt: „President Kennedy.” Men laat de vergelijking even op zich inwerken. Dan oordeelt de groep: „Obama is slimmer.”

De inauguratierede van Barack Obama wordt met instemmend gemompel en soms met applaus en enthousiaste uitroepen begroet. Vooral passages over de wereldvrede en het terrorisme. Maar hét moment van de avond moet nog komen: het zingen van het Amerikaanse volkslied, ”The Star-Spangled Banner”. Dan staat vrijwel iedereen op, men legt de hand op het hart en met bevende stem wordt er meegezongen.

Zinner onttrekt zich even aan het moment. In de keuken snuit hij zijn neus. Voor het begin van de plechtigheid wilde hij alleen praten over de oorlog in Gaza. Maar nu spreekt er hoop uit zijn stem. „Wat wij nu zien is de vervulling van de droom uit mijn jonge jaren”, zegt hij. „Ten tijde van Martin Luther King woonde ik in Amerika. In 1972 emigreerde ik. Om dan nu, vanuit Israël, de beëdiging van de eerste zwarte president te zien!”

weblogs.refdag.nl voor eerdere weblogs van Sjaak Verboom