Een voordeur heeft het huis niet. Elly: „We hebben de hal bij de woonkamer getrokken. Als mensen ons nodig hebben, komen ze wel via de achterdeur.” Dat blijkt te werken. Adri en zijn vrouw zijn beiden thuis. Zoals vaak. Hij werkt als illustrator en tekent in een ruimte op de zolder van de schuur. Zij rijdt ’s morgens en ’s middags kinderen en gehandicapten in een taxi naar school en dagverblijf en zorgt in de tussentijd voor het huishouden.

De vijf kinderen wonen allemaal nog thuis en gaan op een doordeweekse dag als vandaag hun eigen gang. De oudste, Leon van 19, staat op de markt en gaat ’s morgens als eerste de deur uit. Daarna vertrekt Arik (17) met het openbaar vervoer naar het Hoornbeeck College in Amersfoort. Vaak snel gevolgd door zijn jongere zus Margreth (14), die in havo 2 van de Gomarusscholengemeenschap in Gorinchem zit. Iedere dag trapt zij de ruim 20 kilometer naar school heen en terug. Een uurtje later worden Pauline (11) en Jelline (9) opgehaald om met speciaal vervoer richting hun reformatorische basisschool in Andel te gaan.

„Het zijn allemaal heel verschillende kinderen met heel verschillende karakters. De een is spontaan en vrij, de ander meer teruggetrokken en stipt. Dat is interessant”, geeft vader Adri -niet zonder trots- aan. Zijn vrouw vult aan: „We moeten daarbij wel uitkijken dat niet alle aandacht uitgaat naar de kinderen bij wie het wat moeilijker gaat, bijvoorbeeld op school. We kiezen er bewust voor ook naar ouderavonden te gaan als er geen klachten of problemen zijn.”

Nu de kinderen allemaal wat ouder zijn, vindt hun moeder het thuis een stuk rustiger geworden. „We hoeven ze bijna nooit achter hun broek aan te zitten. Ze hebben echt niet altijd zin in huiswerk maken, maar ze doen het wel. Een corveerooster hebben we niet nodig. Als ik zeg dat ze moeten afwassen, doen ze dat. Dan mopperen ze wel eens, maar ze doen het wel. Pauline vraagt wel eens uit zichzelf of ze kan helpen. Dan laat ik haar bijvoorbeeld de ramen zemen.”

Zoon Arik kreeg vijf jaar geleden een hond, op voorwaarde dat hij zelf voor hem zou zorgen. Adri: „Het blijft afwachten als je zo’n dier koopt, maar Arik voelt zich heel verantwoordelijk voor hem. Als hij op school zit, laten wij Bruno uit, maar zodra het even kan, zorgt hij zelf voor de hond.”

Het wil niet zeggen dat het in huize Burghout allemaal vanzelf gaat. „We hebben duidelijke regels. Boeken horen niet overal rond te slingeren en vuile was moeten ze zelf in de wasmand gooien. Ligt wasgoed ergens anders, dan was ik het niet.”

Streng zijn, is volgens het echtpaar Burghout niet de slimste manier om je kinderen op te voeden. „Door met ze in gesprek te gaan, kun je vaak meer bereiken dan wanneer je botweg nee zegt.” Vader Burghout doelt vooral op de oudste kinderen, die soms naar een plek willen waar hun ouders moeite mee hebben. „We praten dan met elkaar waarom ze daar beter niet kunnen komen en we zeggen dat we dat liever niet hebben. Dan laten ze het ook. Tot nu toe dan.”

Elly: „Dan merk je ook hoe belangrijk de juiste vrienden voor je kinderen zijn.” Ze benadrukt dat het fijn is dat de kinderen naar reformatorische scholen kunnen gaan. „Ik zat zelf vroeger op een openbare school. Als ik nu zie wat de kinderen leren, besef ik dat ik heel wat heb gemist.”

Hun principe om de kinderen naar deze scholen te sturen, kost het gezin overigens heel wat geld. „Alleen al voor onze zoon die naar Amersfoort gaat, zijn we jaarlijks 2000 euro aan vervoerskosten kwijt. Straks hoopt Pauline naar Gorinchem te gaan. Wanneer je iedere dag zo’n afstand moet overbruggen, is een goede nieuwe fiets geen overbodige luxe.”

Het is dan ook logisch dat het gezin op andere uitgaven moet besparen. Elly: „Ik maak vaak zelf kleren. Ook ga ik geregeld naar winkels met tweedehands kleding. De kinderen hebben daar gelukkig geen moeite mee. Ze beseffen ook wel dat we voor hen geen T-shirt van 49 euro kunnen betalen.”

Het is zondag de Internationale Dag van het Gezin. Dit is het vijfde artikel in een serie over hoe ouders anno 2005 de opvoeding ervaren. Zaterdag deel zes.