Erik en Corina (38) Ruissen uit Meteren schamen zich niet voor hun grootste zorg in de opvoeding van hun kinderen. Arwin (13), Jorian (10), Elise (9), Hilco (6) en Cathinka (5) zouden zich nogal eens schuldig maken aan ongehoorzaamheid en onderlinge ruzies. Het vijftal, dat gewoon bij het interview zit, glimlacht verlegen, maar moeder Corina is onverstoorbaar: „Niet alleen als we aan het eten zijn, maar ook als ze samen spelen, hebben ze nogal eens woorden. Een ruzie kan er best eens bij horen, maar Erik en ik hebben het idee dat onze vijf wel erg veel ruzie met elkaar maken.”

„Arwin, wil jij even koffie voor papa halen?” Op de vraag van zijn moeder staat de oudste direct op om naar de keuken te gaan. Corina: „Nu er na het bewuste gesprek weer enkele weken verstreken zijn, neemt het effect ervan af. Kijk, nu praten ze er weer doorheen. Je zou graag willen dat ze stil waren.” Misschien nog eens een gesprek aangaan? Arwin lacht: „Nu trap ik er niet meer in.”

„Het is natuurlijk niet alleen maar zorg”, relativeert Corina. „Onze kinderen zijn allen gezond en ze kunnen op school goed meekomen. Soms merk je dat ze echt met je meeleven en het is ook fijn dat we best goed met de kinderen over de zondagse preek kunnen praten. Ook ’s avonds voor ze gaan slapen, komen de allerbelangrijkste dingen soms ter sprake. Ze zijn misschien wel serieuzer vanbinnen dan er aan de buitenkant uitkomt. Daar zij we heel blij om, maar we willen niet alleen de zonnige kanten van ons gezin onder ogen zien.”

En Corina maakt nog een kanttekening. „Er is een periode geweest dat ik niet zo goed in mijn vel zat. Ik was hele dagen thuis en in mijn achterhoofd had ik steeds grote onvrede met het feit dat ik twee opleidingen heb gevolgd, maar voor geen van beide een diploma heb gehaald. Daardoor kon ik minder verdragen. Dat het zo werkte, realiseer ik me overigens pas de laatste tijd.”

Inmiddels heeft Corina voor een aantal uren per week werk gevonden. Vanuit huis belt ze bedrijven en probeert hen warm te maken voor de software van haar werkgever. „Een ideaal baantje. Nu kan ik het huishoudelijk werk veel hoger waarderen. Achteraf realiseer ik me dat ik geen vrede had met mijn levensloop. Nu merk ik dat ik heel nuttig werk doe in mijn gezin en dat ik ook van de kinderen meer kan verdragen.”

Van de zeven avonden die een week telt, zijn óf Erik óf Corina er drie à vier weg. Erik: „Soms vragen we ons af of dat niet te veel is. Ik zit op de mannenvereniging en in de evangelisatiecommissie van de gereformeerde gemeente en zit in de leiding van de +14-jeugdvereniging. Samen gaan we naar een bijbelkring en Corina is secretaresse van het plaatselijke Woord-en-Daad-comité en zwemvrijwilligster voor een bewoner van een gezinsvervangend tehuis. We vinden vrijwilligerswerk en het participeren in de kerkelijke gemeente erg belangrijk en verrijkend. Maar we vragen ons wel eens af of je je kinderen wel zo vaak kunt achterlaten, al zijn we hooguit één avond per week beiden weg.”

Erik: „Het is fijn dat we als gezin kunnen praten over problemen waar we met z’n allen tegenaan lopen.” De Ruissens namen enkele concrete maatregelen waar ieder zich aan moet houden. „Vroeger stond al het speelgoed bijvoorbeeld beneden. In een mum van tijd was het dus een grote puinhoop in de huiskamer. Nu hebben we boven een speelkamer ingericht en als de kinderen beneden willen spelen, komt er maximaal één doos speelgoed mee. Dat kan nu natuurlijk ook omdat we geen heel kleine kinderen meer hebben. Een kind van anderhalf kun je niet naar boven sturen.” Corina: „Mijn man en ik moeten wel oppassen dat we niet te idealistisch zijn met de opvoeding of te netjes.”

Het is zondag de Internationale Dag van het Gezin. Dit is het tweede artikel in een serie over hoe ouders anno 2005 de opvoeding ervaren. Woensdag deel drie.