We hebben allemaal herinneringen, al zijn ze niet allemaal in een fotoboek te vangen. Het zijn vaak het gevoel, de geluiden, alle stukjes bij elkaar die de herinnering compleet maken. Zelf pak ik ook mijn fotoboek er weer eens bij als ik terugdenk aan mijn studententijd. Als ik de foto’s zie, speelt een film zich voor mijn ogen af.

Onze herinneringen kunnen verschillende gevoelens oproepen. Als we een foto zien van een dierbare die overleden is, kan het verdriet ons weer zo overvallen. Of als we aan opmerkingen van een ander terugdenken, kan de pijn of boosheid opnieuw gevoeld worden. Die opmerking heeft je geraakt en daarom blijft die haken. Wat kunnen situaties ons ook aan moeilijke dingen herinneren. Dat meisje dat bang is voor honden, omdat ze in het verleden een keer gebeten is. Dan roept het zien van een hond al negatieve herinneringen op. Als je langs een bepaalde plaats van een ongeval komt, wat kunnen er dan herinneringen bovenkomen. Als ik een bepaald geurtje ruik, word ik herinnerd aan onze trouwdag. En wat kan muziek je soms raken, omdat die je aan een bepaalde gebeurtenis herinnert.

Als er puin geruimd is, kan er pas iets nieuws worden gebouwd

Herinneringen vormen een wezenlijk onderdeel van ons leven. Het zijn de verhalen die ons bijblijven, de momenten die ons gevormd hebben en ons helpen de wereld te begrijpen. Al deze vreugdevolle momenten, verdrietige gebeurtenissen of alledaagse ervaringen vormen je identiteit. Ze helpen je om te zien wie je zelf bent, maar ook wat je verleden is geweest en wie je hoopt te worden.

Herinneringen zijn als gedenkstenen. Als we in ons leven achterom kijken, zien we stenen op ons pad. Sommige stenen zijn groot, andere wat kleiner. Sommige stenen doen pijn, andere geven ons vreugde. Ook in de kerk hebben we deze gedenkstenen. Met Pasen woonden we een belijdenisdienst bij. Bij degenen die hun jawoord gaven, is er weer een gedenksteen op hun levensweg opgericht. Zouden we hun dan niet toewensen dat ze mogen zien op Degene voor Wiens graf de steen was weggerold?

Sommige stenen liggen ons in de weg. Het zijn stenen die pijn blijven doen. Deze herinneringen kunnen zo sterk zijn en overheersen. Ze hebben de neiging om ons leven op een diepere manier te beïnvloeden. Wat is het goed om deze stenen op te ruimen. Als er puin geruimd is, kan er pas iets nieuws worden gebouwd. Juist door de emoties te gaan begrijpen en lessen te trekken uit deze herinneringen, komt er ruimte om te groeien.

Geldt dat ook niet voor oorlogsslachtoffers? Wat hebben ze veel gezien, meegemaakt. Wat een emotionele herinneringen liggen er in hun brein opgeslagen. Deze herinneringen zijn niet alleen belangrijk voor hen als individu, maar ook voor de hele samenleving. Ze helpen ons om onze geschiedenis te begrijpen en lessen te trekken uit het verleden. Juist door deze herinnering te delen voelen we ons met elkaar verbonden als natie. Van generatie op generatie mag deze herinnering worden doorgegeven.

Toch kunnen herinneringen vervormd raken of vergeten worden. Ons brein is actief in het opnieuw vormgeven van herinneringen. En verschillende factoren kunnen dit proces beïnvloeden. We halen niet alleen de feiten op, maar ook de emoties en alles wat eraan verbonden is. Laten we proberen elkaar vooral positieve herinneringen te geven. Juist positieve herinneringen maken ons sterker en helpen om ons minder eenzaam te voelen. Zulke herinneringen zijn onmisbaar in ons leven. Laten we deze herinneringen koesteren en delen. In een fotoboek, op papier, in onze gedachten en in ons hart.

De auteur is trainer toerusting en vorming bij Stichting De Vluchtheuvel.