NIW

„Niet achter iedere boom zie ik een antisemiet staan, maar tegelijkertijd ben ik realist en dus tegenstander van de typisch Nederlandse polder- en wegkijkcultuur. Sprak ik voor 7 oktober nog over „opkomend” antisemitisme, nu bestaat dat adjectief helaas niet meer. De ziekte kan niet meer worden ontkend. En dus moet het medicijn ”educatie” per direct en in hoge dosering worden toegediend. Maar, vraag ik mezelf dan af, hoe doe je dat en wie gaat die injecties toedienen? Er wordt keihard gewerkt aan het fabriceren van educatief materiaal over de Nederlandse oorlogsjaren. Geweldig, maar wie kunnen we hiermee bereiken en hoe wordt het gepresenteerd?

Om daar inzicht in te krijgen, heb ik een paar Joodse leerlingen van openbare scholen geïnterviewd en gevraagd of hun Jood-zijn een lust is of een last. En kijk wat ik gevonden heb.

„Al voor 7 oktober wist de hele school dat ik Joods was en kreeg ik de meest afschuwelijke verwensingen op mijn telefoon. Af en toe verscheen er een hakenkruis op de wc-deur. Dat was toen. Maar nu behoren hakenkruizen en Hitlergroeten tot het getolereerde normaal en niet alleen op het toilet. In de fietsenstalling werd ik uitgescholden voor ”kankerjood” en mij wordt vaak gevraagd of ik voor Palestina ben of voor Israël: „Voor Israël zeker, want jij bent toch een Jood.”

Mijn mageen David (davidster, red.) durf ik niet meer te dragen en ik moet steeds nadenken wat ik met wie kan bespreken. Op school bestaat 4 mei gewoon niet en ik durf aan niemand te vertellen dat de ouders van mijn oma in Auschwitz werden vermoord, zelfs niet aan mijn beste vriend. Mijn moeder heeft me vaak gewaarschuwd dat ik mijn Jood-zijn niet hoef te verzwijgen, maar dat ik er ook niet mee te koop moet lopen. Toen ik een leerkracht erop wees dat er een hakenkruis ingekerfd was op mijn stoel, stelde hij mij gerust. Het kon niet tegen mij persoonlijk gericht zijn, want met het wisselen van de klassen zaten ook niet-Joodse kinderen op die stoel en die klaagden ook niet.”

Het is essentieel dat er nieuw lesmateriaal ontwikkeld wordt over de Holocaust en dat antisemitisme dan de noodzakelijke aandacht zal krijgen. Vooralsnog werken die lessen vaak als een katalysator en ontaarden in een discussie over Gaza en meer Hitlergroeten. En toch lieten de vier geïnterviewde leerlingen mij weten: am Jisraëel chai!”
Hakenkruizen en Hitlergroeten behoren inmiddels tot het getolereerde normaal, constateert opperrabbijn Binyomin Jacobs in het Nieuw Israëlietisch Weekblad (NIW).