Groepstherapie voor kinderen in Oradea: de les van rust uit een sneeuwbol
Hevig schudt Anna de sneeuwbol heen en weer en zet hem demonstratief op tafel. Dertig kinderoogjes volgen de dwarrelende sneeuwvlokjes. Tot het stadsplein van Oradea zichtbaar wordt, als een miniatuursprookje onder een laagje poedersneeuw.
Psycholoog Anna geeft de kinderen van Julia Home regelmatig therapie. Het gaat daarbij om nuttige inzichten en sociale vaardigheden met een flinke dosis Oost-Europese dramatiek en breedsprakigheid. De emotioneel verwaarloosde kinderen zitten vaak tot in de kleine uurtjes voor de buis of liggen tot diep in de nacht aan het ‘worldwidewebinfuus’. Anna maakt door de sneeuwbol duidelijk hoe belangrijk rust voor het hoofd is: „Te weinig rust zorgt voor slechte concentratie, prikkelbaarheid en vergroot de kans op verslaving.”
De emotioneel verwaarloosde kinderen zitten vaak tot in de kleine uurtjes voor de buis
Vanmiddag is iedereen opvallend rustig. De groepstherapie lijkt resultaat te hebben. Of doet de zojuist genuttigde warme maaltijd –varkensworst en koolrolletjes– zijn werk bij kinderen die veel te laat naar bed gaan?
Gammel bankje
In tegenstelling tot de kinderen voel ik me opgejaagd, moe en chagrijnig. Quasigeïnteresseerd luister ik naar het betoog van Anna, mezelf vertwijfeld afvragend of ik ook niet eens onder behandeling moet. Al proestend en snuitend sleur ik me door de dagen heen. Totdat het eindelijk vakantie is…
Die breng ik door in de rustige Karpaten. Op zekere namiddag zit ik op een gammel bankje onder een oude eikenboom wat te luieren. Hiervandaan kan ik mooi de dorpsstraat en aangrenzende boerderijen overzien. Een kromgebogen, oud vrouwtje steekt de weg over, met een emmer in haar ene en een krukje in haar andere hand, om de koeien te gaan melken.
Smartphone
Met mijn gewicht leunend tegen de grote eik, overvalt me een intense loomheid. Wie we ook zijn of waar we wonen, vermoeid van de reis of niet, echte rust is er alleen in het enige thuis, waar een mens pas komt als hij geheel buiten hoop is. Wat is het een onbevattelijk wonder om als schuldverslagen zondaar in Christus te mogen uitrusten!
Wanneer ik terugloop naar het pension, kijk ik nog even achterom. Daar loopt het vrouwtje met haar zinken emmer vol verse koeienmelk, pratend tegen haar smartphone. Haar stem schettert door de stille vallei. Kromgebogen als ze is, schuifelt ze door het schemerdonker over de dorpsstraat naar de boerderij. Het krukje heeft ze gemakshalve maar in het veld laten staan.
Martin Trouwborst (1983) is als vrijwilliger verbonden aan Julia Home in de Roemeense stad Oradea, waar hij werkt met kinderen uit kwetsbare gezinnen.
