Mihai kwam als kind naar de naschoolse opvang in Julia Home, dus we kennen elkaar al jaren. Niemand zou echter vermoeden dat achter zijn ”happy face” een andere Mihai schuilgaat. Openhartig vertelt hij over zijn zelfverzonnen simulaties, waarin hij wegvlucht wanneer alles hem te veel wordt.

Het is een gevolg van zijn onveilige thuissituatie, de coronamaatregelen en het spelen van (occulte) internetgames. Zijn leven is als een slechte horrorfilm, waarin werkelijkheid en fantasie in elkaar overvloeien. Regelmatig struint hij ’s nachts door de stadsparken, op zoek naar lege flessen, koper en meer.

We laten de rivier letterlijk links liggen en lopen richting de Piața (markt) voor een kop koffie. Een paar merels pikken driftig in de dooiende sneeuwresten. Staartmezen hippen kwetterend van boom naar boom. Alsof het voorjaar al in de lucht hangt.

In een bistro met knalroze muren en plastic kroonluchters worden we bediend door een stevige moeke, gekleed in een trui zo groot als een tentzeil. Een goudkleurige bril hangt aan een paars koordje om haar nek.

Lente

Wanneer ik een paar dagen later op de bus sta te wachten, wordt er onverwacht op m’n schouder geroffeld. Het is Florin, met z’n gitzwarte krullen en olijke uitstraling. „Wat leuk jou hier te zien, joh!”

Ook hij kwam vroeger naar de dagopvang. Vanwege zijn autisme had hij moeite met onverwachte gebeurtenissen en het interpreteren van andermans gevoelens. De lerares op school en werknemers van Julia Home waren destijds erg bezorgd. Wat zou er van die jongen nog terechtkomen? En dan te bedenken dat Roemenië een nogal chaotisch land is.

Nu is hij uitgegroeid tot een sterke en sociale persoonlijkheid. Hoe dat kan? Ik weet het niet. Eén ding is zeker: Florin is een bewijs van Gods almacht, waar mensenhulp tekortschiet.

„Brrr, wat is het koud”, zegt Florin, terwijl hij onhandig aan z’n capuchon trekt. Dan verschijnt er een brede lach op z’n gezicht: „Maar gelukkig is het bijna lente!”

De bus komt aanrijden, instappen dus. Ons toevertrouwend aan onze almachtige God, Die onze levensreis bestuurt, rijden we de lente tegemoet.

Martin Trouwborst (1983) is als vrijwilliger verbonden aan Julia Home in de Roemeense stad Oradea, waar hij werkt met kinderen uit kwetsbare gezinnen.