Vrijdagochtend, 7 maart. In een klein dorp tussen de steden Idlib en Latakia, in het westen van Syrië, verlaten Tony Boutros en zijn zoon Fadi hun huis. Ze zijn onderweg naar Latakia, met een auto vol sinaasappels die ze geplukt hebben in hun tuin om in de stad te verkopen. Met hen reist een derde man mee. Bij gebrek aan zitruimte ligt hij achterin, tussen de sinaasappels.

De drie weten dat de weg onveilig is; er zijn de achterliggende dagen verschillende incidenten geweest met gewapende bendes. Toch willen ze terug naar Latakia, naar de protestantse gemeente waar Tony en Fadi een belangrijke rol vervullen: de vader dient er als ouderling en de zoon leidt onder meer het jeugdwerk.

Nieuws in beeld

Tony Boutros en zijn zoon Fadi uit Latakia, Syrië. beeld RD

De auto van Tony en Fadi Boutros kort nadat ze werden vermoord. beeld RD

Het lichaam van Fadi Boutros wordt door gewapende mannen in een auto gelegd, Syrië.

Het lijkt goed te gaan. Met hun rode auto passeren ze twee controleposten, bemand door lokale agenten. Bij de derde worden ze geadviseerd om terug te gaan; verderop is het te gevaarlijk. Toch gaan ze door.

In koelen bloede

Na nog geen honderd meter gaat het gruwelijk mis. Gewapende mannen dwingen hen uit te stappen, pakken hun telefoons af en maken die kapot. „Wij zijn christenen!”, roept Fadi, in een poging de mannen ervan te overtuigen dat ze geen deel uitmaken van het sektarisch geweld in het land. Maar dat helpt niets. Ze krijgen niet de kans meer te zeggen. De twee worden teruggeduwd in hun auto en dan onmiddellijk doodgeschoten.

Dan komen er andere auto’s voorbij. De derde man, die de dood in de ogen heeft gezien, blijft leven. Dat geldt niet voor Tony en Fadi, en evenmin voor zo’n duizend anderen – bijna allemaal alawieten, maar ook een klein aantal christenen worden in koelen bloede vermoord.

Wie waren deze gewapende mannen? Ds. George Bitar (56), voorganger in de protestantste gemeente van Latakia, heeft zo zijn gedachten, maar wil er niets over zeggen. Hij weegt zijn woorden zorgvuldig tijdens een interview via beeldbellen. „De broeder die bij hen was kende hen niet. In elk geval hebben we geen reden om aan te nemen dat Tony en Fadi gedood werden omdat ze christen waren. Ze werden gedood zonder reden, puur omdat de moordenaars kwaadaardig waren.”

Wat doet hun dood en die van bijna duizend anderen in de regio met u en uw gemeente?

„Het nieuws kwam hard aan bij de ongeveer 150 leden van onze gemeente. Tony en Fadi waren pilaren onder de gemeente en ze worden heel erg gemist. Iedereen hield van hen.”

Zijn mensen bang dat ze het volgende slachtoffer zullen worden?

„Sommigen zijn bang dat deze milities het speciaal gemunt hebben op christenen, maar dat is niet het geval – al weten we natuurlijk niet hoe het in de toekomst zal zijn. Deze moorden waren duidelijk gericht op alawieten die het vorige regime steunden. Maar dat maakt het natuurlijk niet minder erg. Sommige mensen in onze gemeente hebben zelf alawitische familie. Onder hen heerst veel angst. De lokale politie is naar ons kerkgebouw gekomen hier in Latakia om ons te beschermen. Daar zijn we dankbaar voor.”

Hoe gaat u als voorganger om met die angst?

„De kerk in Syrië leeft al veertien jaar in oorlog. En zelfs in de afgelopen vijftig jaar, onder het vorige regime, is er altijd druk op ons geweest. Angst is dus niet nieuw. Wat ik voel, is bezorgdheid voor mijn gemeenteleden zoals een vader bezorgd is voor zijn kinderen. Daarom bemoedig ik hen vanuit de Bijbel, want angst heeft niet het laatste woord. Tijdens de begrafenis van onze broeders sprak ik over Johannes 12, waar staat dat het tarwegraan alleen vrucht kan voortbrengen als het in de aarde valt en sterft. Dat is het laatste woord. Vervolging en dood brengen uiteindelijk leven en vernieuwing voort.”

Waar haalt u zelf de kracht vandaan om door te gaan in zware tijden zoals deze?

„Uit mijn roeping. God heeft me geroepen om Hem hier te dienen, op deze plaats. Ook als het moeilijk is.” Hij pakt zijn Bijbel erbij en opent die bij Hebreeën 12. „Hier staat het: we worden aangemoedigd om door te gaan, onze ogen op Christus gericht te houden. Hij verduurde het kruis zodat wij niet moedeloos hoeven te worden.”

Heeft u hoop dat de daders van deze slachtpartij worden berecht?

„De nieuwe president Ahmed al-Sharaa heeft gezegd dat hij de verantwoordelijken zal vervolgen. Of dat echt zal gebeuren, weet niemand. We weten wel dat onze positie al decennialang moeilijk is geweest. Het is voor christenen niet makkelijk om te geloven dat alles nu beter wordt. In elk geval is mijn dringende advies aan de regering, na wat afgelopen week is gebeurd, om nog eens heel goed na te denken over hoe je dit land moet besturen.”