Vooral dankzij de opzienbarende omslag in de Amerikaanse buitenlandse politiek heeft hij inderdaad succes geboekt. Hij is niet langer de grote oorlogsboef, maar hij is weer een serieuze partner in de wereldpolitiek geworden.

Tegelijk is het dan heel apart dat juist hij als zelfverklaard overwinnaar in de achterliggende dagen uitzonderlijk veel aanvallen op Kyiv en andere Oekraïense steden heeft gedaan. Hoezo overwinnaar? Als je dat bent, dan spaar je het leven van zowel je eigen manschappen als dat van je tegenstander. Ieder weldenkend mens zou daartoe besluiten. Maar kennelijk valt Poetin niet in die categorie. Misschien gaat de regering-Trump dat nog eens begrijpen.

Het is vooral het Oekraïense volk dat de dupe is van deze oorlog en van deze bizarre wending in de internationale politiek. Ook al beweert Trump dat Kyiv zelf deze oorlog is begonnen en volgde de Nederlandse minister Faber hem daarin (even?), het is nog steeds een feit dat de Oekraïners op deerniswekkende wijze slachtoffer zijn geworden van de machtshonger van Poetin.

Te midden van alle rumoer rond een wapenstilstand, vredesvoorstellen, de rol van de VS, van de NAVO en van Europa dreigt juist de aandacht voor de burgers van Oekraïne op de achtergrond te raken. Terwijl dat volk enorm geteisterd is door de oorlog.

De Amerikaanse krant Wall Street Journal berekende afgelopen najaar dat er inmiddels zo’n 80.000 Oekraïense soldaten zijn gesneuveld en er 400.000 gewond raakten. Daarnaast zijn er 12.000 burgers door het oorlogsgeweld omgekomen. Over die aantallen is discussie, maar dat in het land van president Zelensky veel bloed vloeit, staat vast.

Volgens de VN-vluchtelingenorganisatie UNHCR zijn 6.8 miljoen mensen Oekraïne ontvlucht. Daarnaast zijn er 4 miljoen burgers die binnen de eigen landsgrenzen een goed heenkomen hebben gezocht. Bijna 13 miljoen mensen in Oekraïne hebben dringend humanitaire hulp nodig, onder wie 2 miljoen kinderen.

Onbeschrijfelijk is ook het lot van de duizenden kinderen die door de Russen zijn ontvoerd en ondergebracht in tehuizen om daar een Russische opvoeding te krijgen. Naar het zich laat aanzien zullen zij hun ouders nooit meer terugzien.

Wie deze opsomming even op zich laat inwerken, kan niet anders dan met deernis vervuld raken. Wie aan de onderhandelingstafel daaraan voorbijgaat en alleen maar uit is op een deal om er zelf zo goed mogelijk uit te komen, moet zich afvragen hoe het zit met zijn moreel besef.

Nee, dit is geen tranentrekkend pleidooi om Oekraïne te blijven steunen. Het gaat om rechtvaardigheid en menselijkheid.

Wie aan de onderhandelingstafel voorbijgaat aan het leed van het Oekraïense volk moet zich afvragen hoe het zit met zijn moreel besef