Dit jaar vielen Chanoeka en Kerst samen. Eens in de zoveel tijd komt dat voor, maar in de context van de oorlog voelde het dit keer extra speciaal. De constellatie van de feesten leidde er namelijk toe dat zowel Arabische christenen, christelijke expats als Messiaanse gelovigen tegelijkertijd de geboorte van Jeshua (Jezus) vierden.

Een lokaal initiatief bracht de verschillende bevolkingsgroepen samen voor een harpconcert. Het orkest heet ”de harpisten van de Koning” en bestaat uit een bont gezelschap met allerlei achtergronden. Het concert vond plaats in de sobere Broodvermenigvuldigingskerk in Tabgha, aan het Meer van Galilea. De entree was ingetogen, een tikkeltje donker zelf en zonder kitscherige decoraties en lichtjes. De kerk staat onder rooms-katholiek bestuur en de aanwezige benedictijnse paters en nonnen dribbelden in hun lange toga's haastig met plastic stoelen heen en weer om alle bezoekers van een zitplaats te voorzien.

Pater Jozef opende het concert met een kort inleidend spreken. Hij vroeg om zorg voor het prachtige mozaïek dat onderdeel is van de kerkvloer. Op het mozaïek, gelegd in Byzantijnse tijden, zijn vier broden en twee vissen afgebeeld die verwijzen naar het wonder van de broodvermenigvuldiging. Pater Jozef benadrukte verder –in het licht van de oorlog– dat de termen ”pro-Israël” of ”pro-Palestijns” in wezen nietszeggend zijn. „Ze sluiten elkaar namelijk niet uit”, benadrukte hij.

De harpisten speelden Arabische kerstliederen, Engelse hymns en Hebreeuwse Chanoekadeuntjes. Een lokale Arabische dominee en zijn dochter, en de Joodse leider van de Messiaanse gemeente uit Kiryat Shmona hielden overdenkingen. Deze avond heette Jezus consequent „Jeshua”. Een significant gegeven, zeker voor degenen die Hebreeuws spreken. Zowel de Joodse afkomst van onze Messias als het doorklinken van de betekenis van Zijn naam –Jahweh is verlossing– worden hierdoor namelijk benadrukt.

Na afloop van het concert kreeg een Joodse jongen met een verstandelijke beperking een boks van een van de paters. Een paar geëvacueerde gezinnen uit Noord-Israël vlogen elkaar om de hals. Uit hun gesprekken maakte ik op dat ze elkaar lang niet hadden gezien. Een jong Arabisch meisje was in de kerkbank in slaap gevallen. Er werd koffie, thee en warme chocomelk gedronken en er was ontmoeting.

En toen, met een glimlach en een sjalomgroet, ging eenieder weer zijns weegs.

Onze correspondent in Israël, Jeannette Gabay-Schoonderwoerd, houdt een dagboek bij vanuit haar woonplaats Afik, in het noorden van Israël. Deel 93.