Hoe rouwrituelen binnen de reformatorische gezindte veranderen
In deze aflevering van RDactueel gaan Huib de Vries en Pieter Ariese in op de veranderende vormen van lijkbezorging en rouwbijeenkomsten. Hoe zijn de van oorsprong atheïstische gedachten hierover de kerk binnengeslopen? En hoe wordt er nu over deze onderwerpen gedacht?
De Vries en Ariese bespreken aan tafel bij Gijsbert Bouw traditionele manieren van lijkbezorging, zoals begraven en cremeren, en nieuwe ontwikkelingen zoals resomeren (nat cremeren) en veraarden (composteren). Hoewel deze nieuwe ontwikkelingen duurzamer zouden zijn, zijn ze volgens De Vries niet te verenigen met het christelijk geloof. „Als het om begraven gaat, dan spreekt Paulus over het zaaien van zaad. Het lichaam wordt gezaaid in verderfelijkheid, het wordt opgewekt in onverderfelijkheid. En een gelovige in heerlijkheid.”
Ook de rouwsamenkomsten veranderen. Waar deze vroeger een overwegend bedrukt, stemmig karakter hadden, worden ze nu steeds vaker een soort afscheidsfeest, compleet met bitterballen en muziek van André Hazes. „In een groot deel van de samenleving is een immense platheid ontstaan”, aldus De Vries. „Sterfelijkheid wordt totaal weggeduwd.”
In hoeverre moeten kerken tijdens een rouwsamenkomst dan ruimte geven aan inbreng van de familie? Ariese kan zich voorstellen dat kerkenraden zich soms gedwongen voelen kaders en richtlijnen op te stellen, wanneer families, soms los gegroeid van het geloof van ouders, liedjes als ’n Trein naar niemandsland van Frans Bauer voorstellen. De Vries: „De gemeente is het huis van God. Een kerkgebouw is niet een huis van God. Met dat in het achterhoofd zou ik een behoorlijke ruimte bieden aan de familie, excessen daargelaten.”
