Wie de afgelopen maanden het hartzeer van de werkelijkheid op zijn telefoon probeerde weg te swipen, kon niet om de hype van de Dubai-reep heen. Met een bekoorlijk knappende crunch braken duizenden voedselvloggers voor de camera deze pistache-chocoladeplak doormidden. Nu ben ik er de mens niet naar om daarop spoorslags naar de bonbonnerie te hollen, maar toen ik de bewuste letter onverwachts in de supermarkt trof, stond plotseling in mij de foodfluencer op.

„Ik neem ’m”, zei ik.

„Dat wordt dan een tientje”, sprak de kassière.

Tien euro voor een chocoladeletter: dat kon nooit in de geest van de goedheiligman zijn

Ik knipperde met mijn ogen. Had ik zojuist niet een aanzienlijk lager bedrag op het kaartje zien staan? Direct sloeg de schaamte –en de ontkenning– toe. Tien euro voor een chocoladeletter: dat kon nooit in de geest van de goedheiligman zijn. Ik spoedde me terug naar het schap waar ik mijn kwalijke influistering voor het eerst had vernomen. De chocola stond er nog, maar van het bewuste prijskaartje geen spoor. Ik beende recht op de enige medewerker in de winkel af.

„Die Dubai-chocoladeletter…” begon ik.

„No”, zei de jongen.

Ik raakte van stomme verbazing met mijn talenknobbel in de knoop. „Eh, ik heb dus net een Dubai…”

„No.”

Zo bleven we een verward minuutje verbaal tegen elkaar opbotsen, waarbij hij me in gebroken Engels wilde meedelen dat Dubai-letters hier niet verkocht werden, terwijl ik hem vergeefs aan het verstand probeerde te peuteren dat ik er zojuist een had afgerekend. Uiteindelijk bracht een kassière soelaas. Ja, die chocola kostte een tientje. Nee, het juiste prijskaartje stond er nog niet bij.

„Bedankt”, zei ik sip, en droop af.

Nieuws in beeld

beeld Sarah van der Maas

beeld Sarah van der Maas

beeld Sarah van der Maas

beeld Sarah van der Maas

De tijd van de aardappeleters is voorbij. Een leven lang hetzelfde avg’tje – daar komen onze geciviliseerde smaakpapillen tegen in opstand. Er zitten maar drie maaltijdmomenten in een dag en de lijst van TikToktrends is lang. We zijn nog niet uitgecrompoucet of we hollen alweer massaal achter de ubedonuts aan. Was vroeger vader de man die op zondag het vlees sneed, nu wordt ons dagelijks brood door influencers voorgekauwd. Wie nietsvermoedend een koffiezaak binnenstapt, krijgt de impressie dat er een kokosmelkepidemie is uitgebroken.

En die gedachte is zo gek nog niet. ”Influencer” is namelijk nauw verwant aan de term ”influenza”: de chique benaming voor een simpele griep. Het woord stamt via het Italiaans uit het Latijn en betekent zoveel als ”beïnvloed”. Ooit geloofde men dat lichaamssappen werden aangetrokken door de sterren, zoals de maan het zeewater in beweging brengt. Een ongunstige stand van de planeten kon zo je eetlust goed vergallen.

Maar je hoeft geen middeleeuwer te zijn om de astronomie in gastronomie te zien. Ook wij worden beïnvloed door de sterren. Illustere Instagrammers ontsteken in ons met hun tongstrelende trends een woekerende koopkoorts. We ijlen naar de supermarkt. Matcha, niezen we. Chai! Kimchi! Druipneuzend dwalen we door de schappen. De griep heeft ons in de greep.

Soms lijkt de wereld één groot aanplakbiljet waar van tientallen kanten op je ingepraat wordt. Gelukkig kun je die invloeden ook tot je eigen nut inzetten. Kies je bronnen zorgvuldig. Spreid je wortels aan de juiste stroom. Wat we in ons onderbewustzijn nodig hebben, is geen vlogger, maar een vakkenvuller die ons bij elke impulsieve aankoop met Oost-Europese onverstoorbaarheid van over zijn steekkarretje aanstaart.

Een beker bubble tea…? Een buddha bowl…?

No.

Sarah van der Maas (1995) studeerde algemene en sociale geschiedenis in Leiden en Groningen. Verhalen vertellen is haar passie: of die zich nu afspelen in een ver en vreemd verleden of om de hoek van de straat.