Van onze Druzische aannemer, de Israëlisch-Arabische bouwvakkers tot de Joodse ramenleverancier: het team dat ons huis bouwt, is een weerspiegeling van Israëls veelzijdigheid. Eén schakel in het team is onze dakdekker, een Alawiet uit Ghajar.

De geschiedenis van het dorp Ghajar, gelegen op de grens van Libanon en Israël, illustreert hoe ingewikkeld het Midden-Oosten kan zijn. Hoewel de Libanese terreurbeweging Hezbollah claimt dat Ghajar Libanees is, zeggen de inwoners zich historisch met Syrië te associëren. De resultaten van een bevolkingsenquête over etnische en nationale associaties uit 1932 en een Syrische volkstelling uit de jaren 60 bevestigen dit.

Toen Israël in 1967 de Golan op Syrië veroverde, bleef Ghajar niemandsland. De Israëli’s dachten dat het dorp vanwege de ligging Libanees is. Omdat Libanon niet actief deel had genomen aan de oorlog wilde Israël voorzichtig zijn. Effectief lag het dorp binnen Israël en de bewoners van Ghajar dienden verzoekschriften in bij de Israëlische overheden om ingelijfd te worden bij Israël. Jeruzalem stemde in en begon langzamerhand voorzieningen in Ghajar te verzorgen. In 1981 kregen alle inwoners Israëlisch staatsburgerschap.

In 2000, na afloop van de Eerste Libanonoorlog, werd het noordelijke deel van Ghajar per VN-resolutie als Libanees bestempeld en het zuidelijke deel als Israëlisch. De bewoners van Ghajar protesteerden massaal tegen een mogelijke opdeling van hun woonplaats. Hun protest had succes. Het dorp bleef onverdeeld.

Wel werd Ghajar een bijzonder zwakke schakel in de Israëlisch-Libanese grensgordel. Het dorp leed onder drugshandel, wapensmokkel en Hezbollahinfiltratie. Om de veiligheidsrisico’s te beperken en Ghajar ongedeeld te laten, werd door Israëlische autoriteiten besloten de toegang tot het dorp te beperken en ieders komen en gaan te controleren.

Verzet van de dorpelingen tegen de terreur en criminaliteit bracht de lokale autoriteiten ertoe een sterk grenshek te plaatsen dat het dorp –inclusief de noordelijke helft– in feite van Libanon afsloot. De rust werd dusdanig hersteld dat de inspectiepost bij de dorpsingang opgeheven kon worden. Bezoeken van duizenden Israëliërs en anderen deden het lokale toerisme direct opbloeien.

Dat die rust verraderlijk was, bleek slechts een jaar later, toen Hezbollah opnieuw oorlog zocht met Israël. Toegang tot het dorp werd opnieuw beperkt. Ondanks oproepen tot evacuatie zijn alle 3000 inwoners van Ghajar gebleven, ook onze dakdekker. En zo moet deze van origine Syrische Alawiet in de nacht beschutting zoeken voor beschietingen uit Libanon en bouwt hij overdag Israël op. Die ingewikkelde, kleurrijke hutspot is Israël.