De delegaties van de bijna 200 landen op de COP29 gingen zaterdagavond laat akkoord met het voorstel. Vrijdag waren onderhandelaars van kleine eilandstaten en arme landen nog weggelopen van de onderhandelingstafel.

Met het akkoord is een fiasco op het laatste moment afgewend. Al zal niet iedereen tevreden zijn met de uitkomst. De inzet aan het begin van de top was 1000 miljard dollar. En ontwikkelingslanden hadden zelf een ondergrens van 500 miljard dollar op tafel gelegd. De huidige hulp is 100 miljard dollar per jaar.

Bij de 300 miljard dollar klimaathulp telt alles mee: van directe giften van overheden tot leningen van banken of fondsen uit rijke westerse landen. Ook dat levert kritiek op, omdat arme landen zich niet altijd leningen kunnen permitteren. Die wilden afspraken over meer subsidies.

Succesje

Een succesje in Bakoe was het akkoord over het verhandelen van koolstofkredieten. Over de spelregels voor een dergelijke handel is jarenlang gesteggeld. Al in Parijs in 2015 is afgesproken dat er een internationale markt voor CO₂-handel moest komen.

Het idee is als volgt: als een land zijn verplichtingen voor het verlagen van de uitstoot niet nakomt, kan het in een ander land actie ondernemen. Bijvoorbeeld door duurzame energie op te wekken of vervuilende activiteiten te vergroenen.

De klimaattop leverde geen nieuwe klimaatambities op. Bijvoorbeeld over het stoppen met stoken van steenkool. De top stond dan ook vooral in het teken van de financiën. Vorig jaar in Dubai riepen landen nog op tot „een transitie weg van fossiele brandstoffen”. Naar het akkoord van vorig jaar wordt wel bevestigend verwezen in de slottekst.

Nieuw tijdperk

Volgens Eurovoorzitter Ursula von der Leyen markeert het akkoord in Bakoe „een nieuw tijdperk voor klimaatsamenwerking en -financiering”.  Eurocommissaris Wopke Hoekstra is ook tevreden. Hij noemde het afgesproken bedrag van 300 miljard dollar in 2035 zowel ambitieus als realistisch. Ook het goedkeuren van de spelregels voor CO₂-handel zijn volgens hem positief.

Mohammed Chahim, Europarlementariër voor GroenLinks-PvdA vindt het bedrag ontoereikend. Hij stelt dat de internationale gemeenschap op de klimaattop gehoor heeft gegeven aan kortetermijnbelangen van rijke landen en grote vervuilers. Hij wil de komende jaren „de druk op grote vervuilers blijven opvoeren om hun verantwoordelijkheid te nemen”.

Naast het officiële doel bevat het akkoord een oproep aan „alle betrokkenen” om meer klimaatfinanciering voor ontwikkelingslanden vrij te maken: 1300 miljard dollar in 2035.