Hoelang kan iemand doorwerken? Op die vraag valt geen eenduidig antwoord te geven. Er zijn mensen die zich moeizaam voortslepen naar hun pensioen en anderen die daarna juist nog willen doorgaan. Maar mensen ervaren het ene beroep wel als zwaarder dan het andere, stelt zorgmedewerkster Nijssen.
Werken in de zorg wordt door velen als intensief beschouwd. Debora Nijssen uit Enschede is 61 jaar. Ze is in dienst van Fokus, een landelijke instelling ten dienste van zelfstandig wonende mensen met een zware lichamelijke beperking. „Ik moet en mag dus nog een aantal jaren door.” Ze kiest bewust voor beide woorden. „Lichamelijk is het vaak pittig, maar het contact met de cliënten is goud waard.”
Ze merkt dat het uitvoeren van haar taken haar zwaarder valt dan toen ze jonger was. „Dat heeft niet alleen met het ouder worden te maken. De zorgwereld verandert. De mensen die ik ondersteun, hebben overal hulp bij nodig, bijvoorbeeld omdat ze een dwarslaesie of de spierziekte MS hebben. En ze schromen ook niet om die hulp te vragen. Ten opzichte van twintig jaar geleden, toen ik bij Fokus aan de slag ging, zijn mensen een stuk mondiger geworden. Daardoor is mijn werk intensiever. Wat ik doe, kun je niet vergelijken met een kantoorbaan.”
Nijssen geeft aan dat haar werkgever goed meedenkt. Zij en haar collega’s gebruiken steeds vaker hulpmiddelen, onder meer om cliënten te verplaatsen. „De innovatie gaat constant door. Dat scheelt, al blijven sommige taken zwaar.”
„Als het gaat om de zorg kunnen ze nog om een stuiver kibbelen” - Debora Nijssen
Ook als het gaat over het invullen van de diensten, stelt Fokus zich flexibel op. Nijssen: „Zo slim zijn ze gelukkig wel. Tegenwoordig draai ik voornamelijk nachtdiensten, dat bleek geregeld te kunnen worden. Ik vind die makkelijker vol te houden dan dagdiensten. Sterker: ik zou instorten als ik steeds overdag moest werken. Dat ga ik echt niet meer redden. Het is natuurlijk ook in het belang van mijn werkgever. Die heeft er niets aan als ik moet stoppen of ziek word. Maar niet overal gaat het zo.”
Geloof
Als Nijssen zelf haar pensioenleeftijd zou mogen kiezen, zou ze voor 65 jaar gaan. „Zoals het in het verleden was. Maar ik hoop het langer vol te houden.” Ze ervaart haar werk als zinvol. „Vanuit mijn geloof wil ik liefde laten zien. Vaak ga ik met een fijn gevoel naar huis.”
Ze heeft begrip voor de vakbonden, die met acties dreigden om te voorkomen dat regelingen voor het eerder stoppen met werken verdwijnen. „Voor de zware beroepen moeten die blijven bestaan.”
Het overheidsbeleid op dit terrein vindt ze triest. „Als het gaat om de zorg kunnen ze nog om een stuiver kibbelen. Dat is beschamend. Ik nodig de ambtenaren die zich met de zware beroepen bezighouden uit om eens een dagje met me mee te draaien. Daar kunnen ze van leren.”
