Nu neemt God ook menselijke troost van hem weg, opdat Hij hem Zijn troost kan aanbieden en schenken. Hij maakt de ziel innig bedroefd en laat haar treuren en vurig naar troost verlangen. Op die manier zijn alle straffen van God in werkelijkheid vriendelijke beschikkingen, om ons te brengen tot een zalige vertroosting.

Het maakt niet uit dat de dwazen deze orde van God zelf verhinderen en tegenstaan door hun bevreesde en aan God vertwijfelde harten. Dat is dan ook de reden dat ze niet weten dat God Zijn goedheid en vriendelijkheid onder toorn en straf verborgen houdt en ze ons op deze manier schenkt.

„Ach HEERE, hoelang nog?” Voor alle mensen die lijden duurt de tijd lang. Echter ook omgekeerd: voor hen die vrolijk zijn duurt de tijd kort. Maar bijzonder lang duurt de tijd wel voor hen die déze smart in hun ziel dragen, dat ze zich zo verlaten en vergeten voelen dat het schijnt alsof God geheel van hen geweken is. Hier op aarde is geen groter lijden voor ons geweten dan om te ondervinden dat God ons verlaten heeft en met Zijn waarheid, gerechtigheid, wijsheid, Geest en leven van ons geweken is.

_Maarten Luther,
reformator te Wittenberg

(”De zeven boetpsalmen”, 1525)_