Vanuit de havenstad Haifa hebben de Israëli’s een weids uitzicht. Ze kijken uit op de Middellandse Zee. Het is de plek waar ze Joodse immigranten verwelkomen die terugkeren in hun thuisland. Het herinnert hen aan hun doel: vechten voor een bestaansrecht dat voortdurend onder druk staat.
Tegelijk kijk je vanaf Haifa uit op het zuiden van Libanon. Op je netvlies verschijnen schrijnende beelden van de plek waar Israël sinds deze week op grote schaal luchtaanvallen uitvoert. Waar de dodentallen oplopen tot historische hoogte. Waar tienduizenden mannen, vrouwen en kinderen ontheemd raken. Waar honderden auto’s op weg zijn naar Beiroet of Syrië. Een oneindige stroom mensen, op zoek naar een veilig heenkomen. Je kijkt uit op het Libanon dat een tweede Gaza dreigt te worden.
Vanuit Haifa is echter ook het noorden van Israël te zien. Ook daar lijdt de bevolking. Hulpdiensten zetten zich in op de puinhopen die zijn ontstaan door raketaanvallen van Hezbollah. Ook in Israël vallen slachtoffers. Er zijn hele nederzettingen verwoest. Mensen zijn dakloos geraakt. Anderen wachten wanhopig op de terugkeer van gijzelaars.
Zo biedt Haifa zicht op onbeschrijfelijk leed. Aan twee zijden van dezelfde grens. Vanaf de havenstad op het Karmelgebergte kijk je uit op een oorlog die alleen maar slachtoffers lijkt op te leveren.
