Hobbelend en schokkend zoekt het witte bestelbusje van Stichting Open Arms zijn weg over het zandpad. Achterin staan een aantal grote, papieren tassen van de Lidl. Gevuld met onder andere kippenvlees, melk, noedels, kaas en spaghetti.

„De armoede onder de mensen hier is ontzettend groot”, vertelt Hanno. Hij en zijn vrouw Rhodé werden in 2022 vanuit de gereformeerde kerk in Arnemuiden uitgezonden naar Csemo, in Hongarije. Ze wonen er met hun kinderen Stan (5), Fleur (3) en Maud (1). „Wij hopen hier zo veel mogelijk mensen met het Evangelie te bereiken. Dat doen we door met de lokale kerk diensten te organiseren en een kinderclub te houden, maar ook door praktisch werk. Zoals het verbeteren van huizen en door het rondbrengen van voedselpakketten”, legt Hanno uit.

Gevangenis

Hanno parkeert de auto en opent een hek. Binnen no time staan er zo’n tien kinderen onder de vijf jaar om hem heen. Hij begroet ze enthousiast en knuffelt hen. Hier woont een oma met een aantal (schoon)dochters.

„De man van deze vrouw zit in de gevangenis”, vertelt Hanno over een magere, jonge vrouw. „Zij trok met haar kinderen bij haar schoonmoeder in, maar er mogen van de jeugdzorg niet zo veel mensen op een adres wonen. Ze loopt het gevaar dat haar kinderen uit huis geplaatst worden. Daar moeten we iets op bedenken.”

Het volgende adres is dichtbij. „Szia!” kondigt Hanno zijn bezoek aan. Als hij door de achterdeur naar binnen gaat, komen er twee meisjes en een jongen tevoorschijn. Hanno geeft ze het voedselpakket en maakt een praatje. Onderweg naar de auto vertelt hij: „Dit gezin staat onder toezicht van jeugdzorg. Het meisje slaapt nog bij haar grote broer op de kamer, dat mag niet. Ook gaan de kinderen vaak niet naar school. Er is nu afgesproken dat ze het komende schooljaar geen dag meer mogen missen, anders moeten de kinderen uit huis. We zitten hen dus flink achter de broek.”

Diepe armoede

Hanno en Rhodé focussen zich in het werk voor hun stichting vooral op de kinderen. „Hun ouders maken verkeerde keuzes. De vaders van bijna alle kinderen die bij ons naar de club komen, hebben in de gevangenis gezeten voor stelen, er zijn vaak drank- en drugsverslavingen en regelmatig horen we hartverscheurende verhalen over misbruik en mishandeling. Gezonde gezinnen met ouders die van elkaar houden en een stabiel leven leiden, kwamen we nog niet tegen bij alle gezinnen die we helpen”, legt Rhodé uit. „Onze focus ligt op de kinderen, omdat we verlangen dat ze andere keuzes leren maken dan hun ouders. Onze hoop is dat ze God gaan dienen, leren hoe belangrijk school is en een goede baan vinden, zodat ze hopelijk niet in dezelfde diepe armoede terechtkomen als hun ouders.”

Hanno en Rhodé schetsen hoe de armoede is. „Vaders nemen niet de verantwoordelijkheid voor hun gezin, zodat er te weinig geld en dus te weinig eten is. Als er toch geld is, kopen moeders vaker ongezonde dingen, zoals chips en snoep, omdat dit goedkoper is. Bij de kinderclub krijgen kinderen fruit van ons. Sommigen hadden nog nooit een banaan op”, vertelt Rhodé. „Veel gezinnen hebben geen water en/of elektriciteit. Ook hebben veel mensen niet genoeg stookhout in de winter. Dat is echt een probleem, want het kan hier flink vriezen. Afgelopen winter kwam ik in een huisje waar een moeder met haar gehandicapte dochter woont. Haar man liet hen in de steek. Het was min 12 graden en ze hadden geen hout. De moeder lag boven op het meisje om haar warm te houden. Dat zijn schrijnende situaties.”

„Het was min 12, de moeder lag boven op het meisje om haar warm te houden; dat zijn schrijnende situaties” - Rhodé Tramper, Stichting Open Arms

Open hart

Hanno knikt en noemt een ander voorbeeld. „We kregen de vraag van een moeder of we even op haar twee dochters wilden passen. Ze zou over maximaal 3 uurtjes terug zijn. Dat werd meer dan 24 uur. De volgende dag kwam de moeder aanlopen, duidelijk onder invloed van drugs. Ze vroeg hoe laat het was en vroeg niet eens naar haar meiden”, zegt hij. Rhodé vult aan: „Dit gebeurde nog vaker. We hebben dan veel vragen en gedachtes, maar kiezen ervoor om dat opzij te zetten en ons hart en huis open te stellen voor mensen en kinderen in nood.”

Het echtpaar Tramper ervaart vaak tegenslag. „Regelmatig worden we bedreigd, voorgelogen en we zijn al diverse malen bestolen. Daarnaast voelen we ons soms eenzaam. Vriendschap sluiten met mensen die je helpt is bijna onmogelijk, omdat je niet op hetzelfde niveau zit. Jij geeft, zij nemen. Het is vaak zoeken naar de juiste balans”, zegt Hanno. Rhodé: „We willen absoluut niet dat onze kinderen later zeggen dat we altijd bezig waren om anderen te helpen en dat zijzelf op de tweede of derde plek kwamen. Dat blijft een lastig stukje. Want vaak is de nood hoog en willen we graag helpen waar het nodig is.”

Troost

Er komt veel op Hanno en Rhodé af en dat heeft impact. „Zonder God houden we het niet vol en is er geen enkele reden om te doen wat we doen. Hij houdt ons overeind als het moeilijk is, troost ons wanneer we worden teleurgesteld en geeft ons leven hier doel”, zegt Hanno. „Jaren geleden werd na veel gesprekken, strijd en gebed duidelijk dat de opdracht uit Matthéüs 28:19, die God aan iedereen geeft, voor ons in Hongarije ligt. Door Hem zijn we hier en we geven niet op.”

Het eerste jaar in Hongarije was erg wennen voor het gezin Tramper. Nu ze er ruim twee jaar wonen, voelen ze zich er meer thuis. „We genieten van de ruimte en de natuur hier. Het klimaat vinden we prettiger dan in Nederland. Het zijn lange zomers en korte, maar koude winters. We leven veel buiten”, vertelt Rhodé. „Ook genieten we van het contact met de mensen. Veel mensen zijn gesloten en wantrouwen de mensen om zich heen. Ook is er veel schaamte over hun armoede. Ze gaan daarom niet bij elkaar op de koffie. Als we hun een bezoek brengen, bloeien ze vaak helemaal op. Ook genieten we van de stralende kinderen als ze naar onze kinderclub komen. Met de grotere meiden maak ik oorbellen van klei, die we verkopen in Nederland via Instagram. __ De opbrengst is voor hen. Zo leren ze al dat inzet beloond wordt.”

Varkensschuurtje

Rhodé vergeet nooit meer het gezicht van dat meisje dat tien jaar werd. „Ze was net voor de zoveelste keer verhuisd en woonde nu in een soort varkensschuurtje van nog geen 3 bij 3 meter. We stonden onverwachts voor haar neus met taart en een cadeautje. Zelf hadden ze daar geen geld voor”, vertelt Rhodé. „De blik in haar ogen vergeet ik nooit meer. Vol verbazing en daarna zó blij. Ze straalde en dat bleef de hele middag zo. Borden en bestek waren er niet. We scheurden de taartdoos in stukjes en aten vanaf het karton. Nooit eerder smaakte een taart zo goed.”

Het „verlangen” van Hanno en Rhodé is om „écht verschil te maken in het leven van mensen. Dat kan alleen door het Evangelie en als mensen in Jezus gaan geloven als hun Redder, waardoor hun leven radicaal of geleidelijk zal veranderen”, zegt Hanno. „Daarom delen we Bijbelverhalen op de kinderclub en organiseren we diensten met de lokale kerk. We merken bij veel volwassenen en kinderen honger naar het Evangelie. Tijdens het zingen van kinderliederen mogen de kleinsten meedoen met muziekinstrumentjes. De vreugde die dan van hen afspat, maakt ons steeds weer blij.”

„We merken bij veel volwassenen en kinderen honger naar het Evangelie ” - Hanno Tramper, Stichting Open Arms

Rommel

Nog twee voedselpakketten moeten naar hun bestemming worden gebracht. Voor het ene stopt Hanno bij een huisje langs een drukke weg. Het stinkt er enorm naar afval en het is er een grote rommel. In de donkere kamer zit een gehandicapt meisje op het bed. Een bank is er niet. De vloer is bezaaid met troep: uitgetrapte peuken, leeggedronken pakjes, schoenen, kledingstukken en wasknijpers. Hanno begroet het meisje en haar moeder hartelijk. De moeder begint meteen een heel verhaal tegen hem, op zoek naar een luisterend oor.

„We gaan het hier opruimen voor haar”, zegt Hanno. „Maar we benadrukken dat we dat maar één keer doen en dat ze het dan zelf netjes moet houden.”

Nieuws in beeld

Een moeder met haar gehandicapte dochter. beeld Corina Schipaanboord

Rhodé (l.) bij een gezin dat hulp krijgt. beeld Corina Schipaanboord

Priester

Het laatste pakket is voor een man die geen Roma is. Hij woont achter een groot hek en het duurt even voor hij dat van het slot heeft. De man ziet er zenuwachtig uit en is heel mager. Hij is dolblij met het voedselpakket. Hanno: „Deze man is een priester. Hij had genoeg geld en bouwde een huis. Hiervoor bestelde hij bouwmaterialen voor zo’n 10.000 euro. Hij betaalde ze, maar ze werden nooit geleverd. Ook leende hij geld uit aan z’n buren, maar dat kreeg hij nooit terug. Inmiddels is zijn geld op. Hij is priester en doet rouw- en trouwdiensten, maar verdient er niet voldoende mee om van rond te komen. Door de stress viel hij 10 kilo af.”

Dan richt hij zich tot de man. „Ik weet misschien een baan voor je. Morgen word ik daarover teruggebeld.” De man wist het zweet van zijn gezicht en zijn ogen krijgen weer een glans van hoop. „Heel erg bedankt voor alles wat je doet.”