„De baan kwam min of meer op mijn pad”, vertelt Werkman. „Tweeënhalf jaar geleden kwam er een advertentie voorbij op Facebook. Verpleeghuis Den Koogh in Den Helder zocht een keukenassistente voor twaalf uur in de week. Voor die tijd ben ik ruim 26 jaar lang als moeder thuis geweest. Omdat mijn man militair is en dus onregelmatig werkt, kozen we ervoor dat ik thuis zou blijven voor onze vier meiden. Maar naarmate die groter en zelfstandiger werden, vond ik het wel fijn om er iets bij te gaan doen.”

Dus solliciteerde Werkman. Midden in coronatijd werd ze aangenomen. Ze was keukenassistente van de kok, in een grootkeuken , waar veel dezelfde maaltijden tegelijkertijd bereid kunnen worden. „Samen met collega’s zorg ik dat het eten voor de bewoners klaar komt te staan”, zegt ze. „De kok maakt het klaar, en wij zorgen ervoor dat het op de borden komt en opgediend wordt.”

„Werk ik nou in de zorg of in de horeca?” - Annemarie Werkman, keukenassistente

In het verpleeghuis is Werkman de enige reformatorische christen. „Den Helder heeft sowieso in geen enkel opzicht een christelijke identiteit”, vertelt ze. „Op zondag is het leven net als op woensdag, of zaterdag. Ook in Den Koogh is dat zo, er is geen beleid voor zondagsrust.”

Werkman vertelt dat op zondag de bewoners meer bezoek krijgen dan op andere dagen. En daar zit haar knelpunt. Bij het verpleeghuis zit namelijk een restaurant. Daar kunnen niet alleen bewoners, maar ook andere bezoekers eten.

„Bewoners krijgen het eten gratis, omdat ze er wonen”, legt de keukenassistente uit. „Maar andere mensen, bijvoorbeeld familie, kan van alles van de kaart bestellen, net als bij een gewoon restaurant. Op een gegeven moment dacht ik dus: werk ik nu in de zorg of in de horeca?”

Seculier

Toch wil Werkman haar baan niet opgeven, vanuit de overtuiging dat de bewoners toch iedere dag te eten moeten hebben, ook op zondag. Maar de bezoekers hoeven dat niet in het verpleeghuis te doen. Het gegeven dat ze in een absoluut seculiere omgeving werkt, maakt het lastig om daarover te praten, vertelt ze. „Ik vind het meer een persoonlijke kwestie. Ik probeer mijn werk naar eer en geweten te doen.”

„Ik vond het nooit nodig om met mijn leidinggevenden over het zondagswerk te praten”, zegt Werkman. Zij vinden het volgens haar verwarrend dat er ook christenen en kerken zijn die werken op zondag geen probleem vinden. Voor dit interview ging Werkman wél in gesprek met haar leidinggevenden, en die reageerden „heel positief.”

„Gelukkig zijn mijn leidinggevenden heel inschikkelijk”, gaat Werkman verder. „Met bijvoorbeeld bid- en dankdagen vraag ik of ze me niet in willen roosteren. En daar wordt echt rekening mee gehouden.”

Oplossing

De keukenassistente ziet als oplossing voor het zondagswerk dat ze zelf geen eten voor de bezoekers hoeft klaar te maken. Ze zet de maaltijden op borden en karren, wat evenals bij de bewoners naar de gasten in het restaurant kan gaan. „Als iemand een kroket of een gebakken ei bestelt, maakt de kok die klaar”, zegt ze. „Wij zorgen ervoor dat het opgediend wordt.”

Lees ook

Hoe denkt u over zondagswerk?

Had Werkman niet van tevoren kunnen weten dat ze op zondag taken zou moeten uitvoeren waar ze eigenlijk niet achter zou staan? Volgens haar niet. „Ik begon met de baan tijdens coronatijd. Het restaurant was toen gesloten, dus aten er alleen bewoners. Ik was al een tijdje aan het werk toen ik me realiseerde wat er eigenlijk gebeurde, en dat ik het daar niet mee eens kon zijn.”

Toch maakt Werkman richting haar collega’s geen groot probleem van het werken op zondag, zegt ze. „Soms zijn de dingen nou eenmaal zoals ze zijn. Mensen in de refobubbel kunnen zo makkelijk oordelen en hebben snel hun mening klaar. Dan denk ik: bekijk het ook eens van mijn kant. Waarom ga ik ’s zondags vroeg uit bed en hijs ik me in een uniform? Omdat die mensen in dat verpleeghuis eten moeten hebben.”

Deel 3 in een serie over zondagsarbeid. Volgende week zaterdag deel 4.