Mijn man en ik houden ons bezig met toerisme. Een bijzonder betekenisvolle bezigheid, die bij tijden helaas wat onstabiel is.
Als er momenteel geen oorlog was geweest, hadden wij samen met ons team het thuisland van de Heere Jezus aan christenen vanuit de hele wereld mogen laten zien. Naast de christelijke afdeling die wij leiden, heeft ons bedrijf ook een afdeling die zich met inkomend Joods toerisme bezighoudt.
Na opheffing van de beperkingen in het kader van de coronapandemie ontstond een regelrechte wedloop op Israëlreizen. Een korte adempauze was er tijdens de hete zomermaanden van 2023 en de daaropvolgende marathon van Joodse feestdagen, waarna de drukte –althans, dat was de planning– na 7 oktober 2023 weer zou beginnen. En toen liep alles anders.
„Tot voor kort behoorden de cliënten van de Joodse afdeling tot de bangere en nerveuzere cliënten”
Waar we de eerste dagen van de oorlog op allerlei manieren inkomende en al in Israël aanwezige groepen weer het land uit probeerden te krijgen, ontvingen we direct ook een aantal e-mails met vragen van mensen die zouden willen komen helpen. In het verloop van de afgelopen maanden hebben we in dat kader een aantal solidariteitsreizen en andere groepsevenementen mogen organiseren. Echter, lang niet zoveel als onze Joodse afdeling. Wat zich daar momenteel afspeelt, heeft ons zeer verrast.
Tot voor kort behoorden de cliënten van de Joodse afdeling tot de bangere en nerveuzere cliënten. Zeker als we reizen voor minderjarigen ontvingen, hingen ouders bij de minste of geringste rimpelingen in het Midden-Oosten in paniek aan de telefoon. Een niet-gering aantal deelnames werd stelselmatig geannuleerd, vaak zonder heldere aanleiding.
De aanval van 7 oktober en de reactie die wereldwijd volgde, heeft echter iets veranderd. Waar ons team in Israël in verband met de dreiging vanuit Libanon aarzelde om groepen minderjarigen naar Israël te laten komen, lieten hun ouders ons nu amper ruimte om nee te zeggen. „Hen niet laten komen is een overwinning voor Hamas en alle sympathisanten”, stelde een ouder. „In het licht van de groeiende onveiligheid hier voelen we de absolute drang en noodzaak om onze kinderen nader met Israël kennis te laten maken”, zei een ander. Neem ze, onderwijs ze, laat ze zien dat Israël anders is dan wat ze hier horen en zien, klinkt het ineens eenparig.
Amper bekomen van de omslag, geroerd en een met het gewicht van de verantwoordelijkheid op onze schouders, stemmen we onder voorwaarden en in gebed dan toch in; de Joodse jeugd komt.
Ondanks het grote aanpassingsvermogen dat telkens van ons gevraagd wordt, voelen we ons in deze sector geplaatst. Juist ook in een tijd als deze.
Onze correspondente in Israël, Jeannette Gabay-Schoonderwoerd, houdt een dagboek bij vanuit haar woonplaats Afik, in het noorden van Israël. Deel 68.
