Onze zoon (8) heeft vaak halve dagen school. Een keer neem ik hem ’s middags mee naar een zaak om een jas te laten repareren. Bij binnenkomst groet de oudere dame van de winkel niet, maar kijkt vol verbazing naar de uniformblouse van mijn zoon, die eens hagelwit was. Die moet veel schoner, laat ze me weten. Ze pakt er een borstel bij en geeft een uitvoerige instructie hoe je de vlekken effectief te lijf kunt gaan.
Ik voel me een beetje in mijn hemd gezet door deze directheid, maar omdat ik met wassen niet zo’n held ben, luister ik toch geïnteresseerd.
„Advies komt vaak niet uit bemoeizucht, maar uit goed hart van iemand die graag wil helpen”
Ondertussen raken we eraan gewend: Taiwanezen geven graag advies. Het eerste jaar dat we in Taiwan woonden, vonden we de winters (tussen de 15 en 20 graden overdag) niet erg koud, dus de kinderen gingen vaak in een zomerjas naar school. Regelmatig adviseerden jufs en andere ouders om de kinderen dikkere kleren aan te doen. Een oma van een klasgenootje kwam zelfs met een tas mutsen aan, want ze maakte zich zorgen dat onze baby kou zou vatten.
Ook als een van ons ziek of verkouden is, worden we vaak bedolven onder de adviezen. „Drink wat meer water, rust goed uit”, klinkt het dan gelijk. Als we een van de kinderen ziek melden op school is vaak de eerste vraag: „Ben je al naar de dokter geweest?” Wij moeten dan altijd lachen en zeggen dat we niet gewend zijn om voor een verkoudheid naar de dokter te gaan.
Op een dag besloten we ons erf, dat uit een plak asfalt bestaat, wat op te vrolijken. We maakten een boog van hout om passievruchten langs te laten groeien. Toen de boog af was en we hem op de plek van bestemming plaatsten, kwam een buurvrouw hoofdschuddend aanlopen. Veel te weinig zon, was haar commentaar.
Even later kwam een andere buurvrouw langs. Ze had geen oog voor de boog, maar uitte ook haar zorgen over de plek. Bovendien moet een passievruchtenplant in volle grond staan, was haar advies. Daar stonden we dan met onze boog. Eigenwijs als we waren, besloten we het toch maar te proberen op onze eigen manier. Het resultaat? Wel wat mooie passiebloemen, maar helaas geen vruchten.
De les die we hieruit trokken: toch maar meer luisteren naar adviezen van lokale mensen. Het is vast een Nederlands trekje dat we het niet altijd op prijs stellen om ongevraagd allerlei adviezen te krijgen, maar we hebben ook ontdekt dat het een van de liefdestalen van de Taiwanezen is. Een advies komt vaak niet uit bemoeizucht, maar uit een goed hart van iemand die graag wil helpen. En de uniformblouses? Die zien er dankzij de adviezen weer pico bello uit.
rd.nl/postuit
