Het bedanken gaat echt op z’n Taiwanees: we krijgen een cadeautasje met thee en ananaskoekjes en vervolgens gaan we samen met de directeur op de foto. Tot onze verrassing nodigt hij ons uit om een kopje koffie te blijven drinken. We gaan zitten op de wat harde, maar klassieke houtgesneden banken in zijn werkkamer. Terwijl we kletsen over Taiwanese snacks trilt opeens de grond.

Aanvankelijk praten we door, want we zijn wel gewend aan lichte aardbevingen. Maar als ook onze mobiel begint te trillen met een presidentiële waarschuwing, dringt het tot ons door dat het tijd wordt om naar buiten te vluchten. De kleuterjuf, die er ook bij is, trekt me mee naar een open plek vlakbij, waar een speeltoestel staat. Daar zit een klas kinderen al gehurkt op de grond. De bezems waar ze hun dagelijkse corvee mee deden, liggen iets verderop. „Bukken!”, roept de juf. De kinderen wachten stil af, hun gezichten staan gespannen. Het speeltoestel verdeop zwiert heen en weer. Of is het de grond?

Een paar minuten later lijkt het weer rustig te zijn. De directeur verontschuldigt zich en haast zich naar het sportveld. Daar hebben de klassen zich verzameld; veel kinderen hebben een oranje aardbevingskussen op hun hoofd. We bellen snel met thuis, waar de broer van mijn man op de oudste twee let. Gelukkig zijn zij veilig. De kinderen waren snel onder hun bureau gedoken en vervolgens door hun oom meegenomen naar buiten, vaak de veiligste plek.

Onderweg naar huis wordt ons duidelijk dat de aardbeving nabij Hualien plaatsvond, zo’n 150 kilometer verderop. De schrik zit nog in onze benen, dus het geplande werk blijft even liggen. Langzaam komen er berichten binnen. Een collega zit vast in de hogesnelheidstrein, die abrupt stopte. Een foto van een scheefgezakte woontoren valt op. Ook lezen we over volstromende ziekenhuizen in Hualien.

Drie weken later weten we dat het aantal slachtoffers, gezien de kracht van de beving, beperkt is gebleven. Gebouwen zijn hier over het algemeen stevig en volwassenen en kinderen weten hoe ze moeten handelen in het geval van een aardbeving. Toch zijn er zestien dodelijke slachtoffers te betreuren. Onze gedachten gaan uit naar het gezin met drie kinderen dat tijdens een wandeling in de bergen overvallen werd door het natuurgeweld, de lerares die terugging, haar woning in, om haar poes te redden en de andere slachtoffers die zichzelf niet op tijd in veiligheid konden brengen.