„Op zaterdag 22 juni teisterde een overstroming de gemeente van Rock Valley. (…) De berichten die ons sindsdien bijna dagelijks bereiken, zijn ronduit heftig. Tientallen gezinnen uit de gemeente van Rock Valley zijn alles kwijtgeraakt. Wat waterschade is, weten zij die het meegemaakt hebben. Het mag een wonder heten dat er geen verlies van mensenlevens te betreuren is. (…)

Twee dingen vielen mij op. Allereerst, het aangrijpende feit dat ik zelf juist in die week –nog geheel onwetend van wat er in Rock Valley zou gebeuren– erg bezig was geweest met de staat van Gods Kerk als instituut, zowel in Noord-Amerika als in Nederland. De enorme verwarring en het vrijwel onophoudelijk geknaag aan de „institutionele eenheid van de kerk”, zoals het onlangs werd benoemd, benauwden me. Zal er nog eens een tijd komen dat we de structuren van ons kerkelijk leven kwijtraken? Zijn we de gevolgen van Covid-19 alweer vergeten, toen we ook geen kerkdiensten konden hebben? Zijn we er alert op hoe snel dingen zich ontwikkelen en elkaar opvolgen? Ik dacht aan berichten in het RD over synodes hier en daar, over kerkverbanden die over zaken als het Schriftgezag uit elkaar dreigen te vallen. Het gaat ook onze deur niet voorbij. Hier schijnt ons ’t water te overstromen, daar worden we gedreigd door ’t vuur!

Wat me aangreep was dat, van het ene op het andere moment, de kerk van Rock Valley dicht ging. Alles stond onder water, geheel onverwachts. Het zal ook nog wel even duren voordat de kerk weer open kan. We stonden erbij stil in onze eigen gemeente. We zongen Psalter 76, naar Psalm 29: „’t Is de HEER’ Wiens wenk de stromen, in hun woede kon betomen.”

Onwillekeurig moest ik denken aan de profetieën van Daniel. Het zijn profetieën over tijden die zwaar zijn om te verstaan, maar die ook, zoals weleens is uitgedrukt, tijden kunnen worden die de leeuwen van koning Darius en de wilde dieren van keizer Nero in kinderspel zullen doen veranderen. De tijd van de antichrist die de heiligen der hoge plaatsen zal verstoren. De tijd dat Gods dag niet meer in ere zal worden gehouden. De tijd dat de zondag verdwijnen zal als eerste dag van de week. Zien we nu de voorboden daarvan? Schriftgetrouwheid en Schriftgebondenheid komen meer en meer onder druk te staan. Als de tijd komt dat de kerk er niet meer is om u of mij ‘op te vangen’, zijn we dan geborgen achter het bloed? Hebben we dan méér dan de structuren en de muren? Kunnen we dan Koning Jezus ontmoeten zonder verschrikken?

Het tweede wat mij opviel, is dat er op zulke momenten, ondanks de grote afstanden hier, onmiddellijk een grote saamhorigheid openbaar kwam. De offervaardigheid is spontaan en enorm. Men leeft intens mee, dichtbij en op afstand. Er is indringend voorbede gedaan in alle gemeenten overzee. Ondanks veel dat met zorg vervult, voel je opeens een warmte die weldadig aandoet. Het is de warmte van: „Als één lid lijdt, lijden allen.” Zo bevelen we hen die getroffen zijn ook in uw voorbede aan, en dat onze ogen zouden geslagen zijn op Hem Die voor Zijn Kerk instaat, door alle wereldweeën heen, ook al gaat het nog zo hoog.”

In de rubriek ”Van overzee” in De Saambinder (orgaan van de Gereformeerde Gemeenten) schrijft ds. H. Hofman uit Grand Rapids, in de Verenigde Staten, over „een gemeente in nood”.