Luchtalarm tijdens schooltijd is een extra grote uitdaging. Het onderwijzend personeel heeft de verantwoordelijkheid voor heel veel kinderen, die zich in korte tijd op een zo mogelijk georganiseerde manier naar een veilige plek moeten bewegen, terwijl ouders zich elders bevinden en zich zorgen maken.

Ik loop even het proces met u door. Sirene gaat. Er wordt een snelle inschatting gemaakt; hoe mobiel is de klas momenteel en hoe ver is de dichtstbijzijnde veilige ruimte? Omdat wij dicht bij de grens wonen, hebben we bij raketalarm vanuit Syrië slechts 5 tot 10 seconden om in veiligheid te komen. Direct op de grond gaan liggen en hoofden beschermen is meestal het wijste.

Het onderwijzend personeel checkt vervolgens de melding die via het ”Home Front Command” automatisch binnenkomt. Gaat het om een raket, dan valt hij binnen die tien seconden of wordt hij door de afweersystemen afgeschoten. Gaat het om een vijandig vliegtuig of een drone –die zich anders en vaak langzamer voortbewegen–, dan wordt er alsnog snel geëvacueerd naar de veilige zones. Vervolgens wordt er gewacht op ”sein veilig”, wordt er geïnventariseerd en krijgen de ouders de langverwachte update over het welzijn van hun kinderen.

Al snel wordt duidelijk dat het om een bewapende drone ging die bij overgang van de grens al naar beneden gehaald was. Het officiële bericht meldt dat er „geen verwondingen aan het lijf” waren, een zinnetje dat in gebruik is geraakt om ruimte te laten voor de onzichtbare wonden van de geest. Via het onderwijzend personeel krijgen we door dat twee van onze drie kinderen in orde zijn, de derde moet onbedaard huilen. De collectieve stress was hem te veel. Na kort overleg met de juf halen we hem op.

Later die middag belt de schoolpsycholoog om te informeren naar zijn welzijn. Diezelfde schoolpsycholoog stuurt een korte brief door aan alles ouders waarin concrete tips staan hoe om te gaan met situaties zoals deze: duidelijke communicatie, positieve bevestiging, weinig blootstelling aan media, normale dagelijkse activiteiten stimuleren, etc.

Een dikke knuffel, een gesprek en een ijsje verder is onze zoon weer in orde. Noord-Israël is dat echter niet. Dagelijks stijgt het aantal incidenten nog. In de hoop en het vertrouwen op betere tijden, boksen we ons erdoorheen.

Onze correspondente in Israël, Jeannette Gabay-Schoonderwoerd, houdt een dagboek bij uit haar woonplaats Afik, in het noorden van Israël. Deel 62.