Natuurlijk bedoel ik niet het continent maar de Europese Unie, het samenwerkingsverband van inmiddels 27 lidstaten. Ooit ontstaan vanuit een klein groepje landen op zoek naar vrede en welvaart. Inmiddels is ‘Europa’ uitgedijd tot een gigantisch project dat gaat over heel veel in ons dagelijks leven, tot de meest onverwachte details aan toe. Want niet alleen het stikstofbeleid is een rechtstreeks gevolg van Europese regels, maar ook het verdwijnen van plastic wegwerpbestek.

Eerlijk is eerlijk: nuance is op zijn plaats. Europa heeft daadwerkelijk bijgedragen aan vrede tussen landen en de Nederlandse economie heeft fors geprofiteerd van de Europese samenwerking. Het verdwijnen van grenzen en de invoering van de euro, ze hebben onze open economie geen windeieren gelegd. Geld wisselen bij de bank voordat je de grens overging, is iets wat je je eigenlijk niet meer kunt voorstellen.

„Europa houdt geen of onvoldoende rekening met de verschillen tussen landen”

Het is bovendien goed om afspraken te maken over zaken die je als land niet alleen kunt oplossen, zoals grensoverschrijdende luchtvervuiling, het beheersen van migratiestromen of klimaatbeleid. Verder is standaardisatie van bepaalde zaken op Europese schaal gewoon effectief en slim.

Maar het is niet alleen rozengeur. Er is terecht veel kritiek op Brussel nu steeds meer nationale zeggenschap verdwijnt in een zó groot conglomeraat dat niemand er nog zicht op heeft. Ik noem drie hoofdbezwaren:

De EU trekt steeds meer bevoegdheden naar zich toe. Zo is het taboe op het aangaan van gezamenlijke schulden al geslecht in coronatijd. Brussel ontwikkelt zich ook steeds meer tot een waardengemeenschap die seculiere waarden wil doordrukken via het onderwijs, het lhbti-beleid, de gezinnen, de arbeidsparticipatie of de erkenning van afwijkende huwelijksvormen. Hoewel dit in grote lijnen bij de heersende seculiere moraal aansluit, is dit toch een risico voor specifieke Nederlandse verworvenheden, zoals de vrijheid van onderwijs, die zo van binnenuit uitgehold worden.

Een ander groot bezwaar is dat Europa geen of onvoldoende rekening houdt met de verschillen tussen landen: bij mestregels voor boeren is bijvoorbeeld de norm van het aantal kilo stikstof per hectare voor heel Europa gelijk. Terwijl landen als Nederland en Denemarken met veel grasland echt een heel andere situatie kennen dan droge gebieden in Spanje. De logica ontbreekt dan in het Europese beleid, wat het broodnodige draagvlak ervoor aantast.

Het derde bezwaar is dat niet alle motieven achter Europees beleid altijd zuiver zijn: minder rundvee in Nederland is iets wat de Polen graag zien en bepleiten. De dier- en natuurvriendelijke innovatie van de visserij met de pulskor ging tegen het belang van de Fransen in, met als gevolg dat de Nederlandse vissers het loodje moesten leggen.

„Hoe meer Europa zich bemoeit met nationale zaken, hoe meer het vertrouwen lijkt te worden aangetast”

Kortom, het is tijd voor een stevige rem op Europa en op Europese ambities. De paradox is dat hoe meer Europa zich bemoeit met nationale zaken, hoe meer het vertrouwen lijkt te worden aangetast. Tijd voor herbezinning dus. In het halfjaar dat ik nu in de Tweede Kamer zit, heb ik al te vaak de frustratie en de handelingsverlegenheid gezien die een te dominante EU teweegbrengt in het parlement, ook bij ministers. We zitten met handen en voeten aan de EU vast. 6 juni is daarom belangrijk om dat stevig te gaan afremmen.

In een steeds seculierder Europa is er veel reden tot dankbaarheid dat er in de enorme vergaderzalen van Brussel en Straatsburg nog een helder Bijbels geluid klinkt op het gebied van christenvervolging en medisch-ethische onderwerpen. Hoewel SGP-parlementariër Bert-Jan Ruissen daar een eenzame positie inneemt, mag het wel verwonderen dat het geluid daar toch klinkt als een profetische waarschuwing om God en Zijn geboden niet los te laten.

Kortom, ik sluit af met: Rem Europa, stem christelijk!

De auteur is lid van de Tweede Kamer voor de SGP.