Sommigen zijn de avond ervoor huilend in slaap gevallen; anderen werden blij wakker. De kloof tussen rijk en arm, die in de samenleving alleen maar groeit, verdwijnt hier – als het goed is. Het leven, met al z’n vreugde en verdriet, komt te staan in het licht van de eeuwigheid.

Zo bezien is het verwarrend als mensen ogenschijnlijk onaangedaan de hoopvolste psalmen zingen en stoïcijns hun naaste voorbijlopen, terwijl er zojuist is gepreekt over de Zaligmaker en over de Heilige Geest Die is uitgestort. Alles draait om Gods eer; het doet ertoe wat Zijn kerk daarvan uitstraalt. Naar oud en jong – zodat het niet lijkt alsof spanning en het leven vooral buiten de kerk te vinden zijn.

„Als de vrucht van de Geest zichtbaar is in de kerk, zullen buitenstaanders dat opmerken”

Geloven –of niet meer geloven– levert voortdurend stof op voor podcasts en boeken. Zo is vanaf maandag, tweede pinksterdag, de nieuwe podcast Kind van God te beluisteren. Daarin bespreekt journalist en „ex-christen” Hanneke van Zessen „de impact van een streng christelijke opvoeding met gelovigen, twijfelaars en afhakers”.

In aflevering 2 vertelt de moeder van Van Zessen hoe kerkmensen haar zijn tegengevallen. Het voelt alsof ze haar lieten vallen. Ze maakte een keus die in de kerk werd afgekeurd, en zegt daarover: „Ze hebben mij eerder dus niet liefgehad om wie ik ben. Dat is heel eenzaam, ik ben daar heel verdrietig om geweest. Hoe kun je bevriend zijn geweest, samen Bijbelstudie hebben gedaan (…) en verder hoor je niets meer. Dat is niet de barmhartigheid die je verwacht van kinderen van God.” Toch is ze „met een lusje” teruggekeerd naar de kerk: „het mysterie” daarvan zat te diep in haar hart.

In ”Genade, wat een wonder” (1998) schrijft de Amerikaanse auteur Philip Yancey: „Ik heb de kerk een tijdlang vaarwel gezegd, omdat ik daarin zo weinig genade vond. Ik ben weer teruggekeerd, omdat ik nergens anders genade kon vinden.”

De moeder van Hanneke van Zessen en Philip Yancey houden reformatorische christenen een spiegel voor: mensen kunnen de kerk de rug toekeren omdat ze teleurgesteld raken in het instituut of in geloofsgenoten. Omdat ze barmhartigheid missen.

Een mens kan de ander niet het geloof geven. De eigen kerk is nooit genoeg te beschermen tegen invloeden die je zou willen weren. Het christendom is niet te redden vanaf de aarde. En kerkverlating is niet tegen te houden. Maar zo groot en machtig worden dat dát zou kunnen, wordt ook niet gevraagd van een christen. Klein worden wel. Vanaf de laagste plaats kan liefde zichtbaar worden: de vrucht van de Geest.