Doodsbang was Liza Aalbers (20) nadat op 28 september een docent tijdens een les werd doodgeschoten in Rotterdam. De geneeskundestudent rende door de gangen van het Erasmus Medisch Centrum, in de veronderstelling dat de schutter achter haar aan zat.
Die donderdag lijkt ze in een gewoon college op een gewone middag te zitten. Dat verandert als studenten in het lokaal berichtjes krijgen over een docent die in een ander gebouw van het onderwijscentrum is neergeschoten. Het wordt onrustig in het lokaal. Aanvankelijk gaat de les door – de plek des onheils is niet dichtbij.
Later wordt duidelijk wie is gedood. „Ik heb een paar keer les van hem gehad, dus had er een gezicht bij”, vertelt Liza. „Heftig.”
Na de les moet iedereen het onderwijscentrum verlaten. Maar al snel worden de studenten weer naar het gebouw teruggestuurd. De verwarring is groot. Intussen bestoken vrienden, familie en bekenden Liza met bezorgde appjes. „Ik stuurde dat het veilig was, maar achteraf gezien had ik dat niet kunnen zeggen: ik had geen idee wat er aan de hand was.”
Paniek
Als de student samen met twee vriendinnen bij de uitgang in de hal van het onderwijscentrum staat, horen ze plots gegil. In blinde paniek komt er een horde mensen aan gerend. Liza en haar vriendinnen voegen zich bij de rennende menigte. „Ik dacht: nu komt de schutter achter ons aan. Maar we durfden niet achterom te kijken.” Achteraf bleken ze niet achtervolgd te worden. De paniek brak uit doordat de schutter een molotovcocktail in het onderwijscentrum gooide, waardoor brand uitbrak.
Via de hal rent de groep het Sophia Kinderziekenhuis binnen, waar ze in de familiekamer worden opgevangen. „Sommige mensen waren stil, anderen belden familie of huilden. Zelf was ik vrij rustig. Ik was blij dat mijn vriendinnen en ik hadden afgesproken dat we bij elkaar zouden blijven.”
De angst blijft nog even hangen nadat de schutter is gepakt, want onduidelijk is of er nog handlangers van hem rondlopen. „Ik was de hele tijd alert en voelde me pas veilig toen ik weer thuis was”, vertelt de student.
Kogelgaten
De dag na het drama bezoekt Liza een bijeenkomst voor studenten en docenten. Daar praat ze ook met iemand van Slachtofferhulp. „Vlak na de schietpartij was ik heel bang. Als ik sirenes hoorde, mensen zag rennen omdat ze de trein moesten halen of als iemand gilde, stond ik meteen helemaal aan. Het duurt even voordat die adrenaline uit je lijf is.” Slachtofferhulp stelt haar gerust dat zo’n reactie normaal is. „Na een week of twee ging het weer beter.”
De studenten mogen ook onder begeleiding kijken in het lokaal waar de schietpartij plaatsvond. Liza vindt het fijn dat die mogelijkheid er is. „Ik wist dat we daar weer les zouden hebben. Nu hoefde je er niet voor het eerst in je eentje weer naar binnen.” Ze ziet twee gaten van kogels die de docent hebben geraakt, een in de muur en een in het raam.
De student kijkt terug op een heftige middag. „Je verwacht zoiets niet, zeker niet op de plek waar ik doordeweeks bijna dagelijks lessen volg.” Haar gevoel van veiligheid is langzaam teruggekeerd. „Wat helpt is dat ik vaak langs de trap kom waar we af gerend zijn. Telkens ervaar ik dan ook dat er geen gevaar is.”
