Hij opereerde zowel Hamasterroristen als slachtoffers van de aanslagen van 7 oktober. Thuis is hij alleen nog om te slapen. Trauma-arts Alon Schwarz: „Ik heb al acht weken niet met mijn kinderen gespeeld.”
Heel even tijd heeft Schwarz maar. En zelfs tijdens het gesprek gaat zijn telefoon nog diverse keren. „Stuur maar naar radiologie. Ik zal zo naar de foto’s kijken”, instrueert hij de medewerkers van de trauma-afdeling van het Shaare Zedekziekenhuis in Jeruzalem.
Sinds het bloedbad dat de Palestijnse terreurbeweging Hamas begin oktober aanrichtte, was de Israëlische arts vrijwel onafgebroken in touw. „Ik ga om 5 uur ’s morgens van huis weg en kom meestal rond 9 uur ’s avonds pas weer terug. Ik ben moe, maar gelukkig nog niet uitgeput.”
Kort na de aanslagen van 7 oktober kreeg het Shaare Zedek de eerste gewonden binnen. Zowel slachtoffers als daders. „We helpen iedereen; dat staat buiten kijf”, zegt Schwarz. „Daarvoor hebben we de eed van Hippocrates afgelegd. In de geneeskunde geeft elke gewonde ons verdriet. Maar het trekt wel een enorme emotionele wissel op je. En niet alleen op mij, maar op het hele team van de trauma-afdeling. Van de schoonmaker tot de chirurg. Iedereen heeft zijn eigen gevoelens en ethische vragen. Het is belangrijk om daar een goede balans in te vinden.”
Als er een gewonde terrorist wordt binnengebracht, gebeurt dat met de grootste voorzichtigheid, vertelt de arts. „Er zijn uiteraard bewakers bij, want deze mensen zijn gevangenen. We loodsen ze via omwegen naar de afdeling voor een scan of naar de operatiekamer. Anders lopen we het risico dat bezoekers de patiënten aanvallen als ze weten wie het zijn. Of we kunnen demonstraties van rechts-extremistische groeperingen voor het ziekenhuis verwachten.”
Momenteel krijgt het hospitaal vooral militairen binnen die in de Gazastrook gewond zijn geraakt. Als trauma-arts is Schwarz gewend aan zware verwondingen, maar de kwetsuren die soldaten in Gaza oplopen, plaatst de dokter voor geheel nieuwe uitdagingen. „Mensen met schotwonden krijgen we hier vaker, vooral aan misdaad gerelateerd. Maar hier gaat het veelal om kogels die met hoge-energiewapens zijn afgevuurd.”
„We behandelen ook veel patiënten die door explosies zijn getroffen”, vervolgt Schwarz. „Ze hebben verwondingen door de schokgolf van de ontploffing, door rondvliegende scherven of doordat ze ergens tegenaan zijn geslingerd. Tot nu toe is slechts één gewonde in ons ziekenhuis overleden. Hij was bij een checkpoint in het hoofd geschoten.”
Granaatscherf
Een bijzonder medisch geval was een patiënt die een granaatscherf in de hartspier had gekregen. „We moesten deze man binnen tien minuten opereren, anders zou hij overlijden”, vertelt Schwarz, terwijl hij een filmpje van de operatie laat zien. „Door de verwonding was er veel bloed in zijn hartzakje terechtgekomen. Dat hebben we weggezogen. Daarna was de grote vraag of we die scherf moesten verwijderen of niet. Ik heb die vraag uitgezet in een WhatsAppgroep van trauma-artsen. Er was verschil van mening, maar uiteindelijk hebben we besloten om dat ding te laten zitten, want het hart functioneerde verder prima. Opnieuw opereren zou alleen maar een extra risico opleveren.”
Door de huidige wapenstilstand krijgt het ziekenhuis tijdelijk geen gewonde militairen binnen. Maar dat zal spoedig veranderen als de oorlog wordt hervat, verwacht Schwarz. „Ik ben geen politicus, maar ik weet wel dat dit probleem moet worden opgelost. Wij kunnen niet leven met een terroristische organisatie die onze ondergang op het oog heeft. Maar evengoed kunnen de inwoners van Gaza niet altijd onder dit regime blijven lijden. Al veel te lang is hun de vrijheid afgenomen en worden hun levens verwoest.”
