Er valt me iets op in talkshows over de oorlog in Israël en Gaza. Israëlische vertegenwoordigers spreken structureel hun treurnis uit over burgerdoden in Gaza, terwijl vertegenwoordigers van de Palestijnse zaak moeite hebben empathie te tonen voor Israëlische burgerslachtoffers en gegijzelden.
In het Israëlische nieuws worden dagelijks verdrietige beelden uit Gaza getoond. Velen van ons voelen mee met Gazaanse ontheemden; ook wij zijn vluchtelingen geweest of zijn momenteel evacués. Velen van ons voelen mee met de angst van de Gazanen; ook wij weten hoe het voelt om gebombardeerd te worden. Hoewel sommige Israëliërs meer emotionele afstand voelen dan anderen is er een basislijn: de ellende van Gaza’s burgerbevolking is geen overwinning en brengt ons geen vreugde. Geen gejubel om de dood van onschuldigen. Er is echter een probleem: waar is het wederkerige basale respect voor onze levens en hoe definiëren we onschuld?
Een rapport van het AWRAD-instituut uit Ramallah, dat de afgelopen weken de publieke opinie in Gaza en de Westelijke Jordaanoever peilde, geeft duiding. Een aantekening: de onderzoeksgroep is niet erg groot en het is slecht in te schatten of deelnemers in vrijheid konden spreken. Desalniettemin: 75 procent van de ondervraagden ondersteunt de aanslagen van 7 oktober, 76 procent vindt de rol van Hamas positief, 74,7 procent vindt dat er überhaupt geen plek is voor Israël. Ook getuigen de onderzoeksresultaten van een sterk anti-Amerikaans en anti-Europees sentiment.
Hamas ís de gekozen vertegenwoordiging in Gaza. Peilingen, zoals de voornoemde, laten brede steun zien zowel in de door Hamas gecontroleerd gebied als daarbuiten. Hamasstrijders vechten in burger tussen burgers. Ook gewone Gazanen namen deel aan de aanvallen op 7 oktober. Ook gewone Gazanen stonden te juichen toen naakte, gemolesteerde lichamen in de straten van Gaza werden tentoongesteld. Wie is wie? Scheiden tussen welwillende burgers en Hamasstrijders of -sympathisanten is helemaal niet zo eenvoudig. Israëliërs voelen daarover boosheid, verdriet en groeiende scepsis.
Ons hart huilt omdat er zoveel lijden is, om het feit dat Hamas een waanzinnig oneerlijk slagveld heeft gecreëerd, om de haat – en ja, die bestond al voor 1948 en bestaat ook in landen die geen enkel territoriaal conflict met Israël hebben. Desondanks houden we hoop dat zachte, gematigde stemmen luider en talrijker worden. De ander proberen te blijven zien is ieders individuele keuze, aan beide kanten van het verhaal.
Onze correspondente in Israël, Jeannette Gabay-Schoonderwoerd, schrijft twee keer per week vanuit haar woonplaats Afik, in het noorden van Israël over de oorlog. Deel 29.
