Heikant is een multiculturele wijk. Veelal woningen uit de jaren zestig. In de straten rond de evangelisatiepost zijn ook verschillende bedrijven gevestigd. Het Kruispunt huist in een voormalige constructiewerkplaats. Maar van dat verleden is niets meer te zien.

De grote glazen pui geeft vanbuiten zicht op een gezellig ingerichte ontmoetingshal en ontvangstruimte. Een stevige houten tafel neemt de centrale plaats daar in. Hier wordt menig bakje koffie met bezoekers gedronken. Hier probeert evangelist Henk van den Boogaart een relatie op te bouwen met mensen uit de stad. „We richten ons met name op Tilburg-Noord.”

Even later komt Joost van Corstanje (35) binnen. Hij komt al sinds zijn kindertijd naar Het Kruispunt en zit in het comité –zeg maar het overlegorgaan– van de gemeenschap. De politieman heeft veel warme herinneringen aan de post. Met ontroering spreekt hij over het verleden. „Onder andere aan de tijd van evangelist Versteeg, die hier van 1993 tot 1999 voorging, heb ik zulke goede herinneringen. Er zijn hier echt bijzondere dingen gebeurd. De Bijbelvertellingen door mevrouw Versteeg staan in mijn geheugen gegrift. De boodschap die zij meegaf is me altijd bijgebleven”, vertelt hij, terwijl tranen in zijn ogen schieten.

De levenshouding van Versteeg en zijn vrouw –„vriendelijke zachtmoedigheid”– maakte hem jaloers, zegt Van Corstanje terugblikkend. „Pas later ga je de boodschap van de Bijbel goed verstaan.”

De herdenking van het vijftigjarig bestaan vindt hij dan ook meer dan terecht. „Ik heb maar 35 van de 50 jaar mee­gemaakt, maar de weldaden die de Heere gaf zijn zo ontelbaar veel. Het is goed daarbij stil te staan.”

Bijbelwinkel

Het was evangelist J.W.N. van Dooijeweert die in 1973 in Tilburg begon met het evangelisatiewerk. Van den Boogaart: „Hij werkte vanuit de Enschotsestraat, meer naar het centrum toe, en is na enige tijd samenkomsten gaan beleggen. Daar kwam in het begin bijna niemand op af. Langzaam is het echter gegroeid. Naast het woonhuis is een Bijbelwinkel ingericht. Na tien jaar is de post in 1983 naar dit gebouw verhuisd. De Bijbelwinkel werd een ontmoetingsplek voor mensen uit dit deel van Tilburg.”

Van den Boogaart woont sinds 1999 in 
Tilburg. Daarvoor was hij evangelist in Emmen en Alkmaar. In de eerste jaren was hij alles tegelijk: beheerder, coördinator, en deden hij en zijn vrouw José vrijwel alles. „Ja, wat deden we eigenlijk niet.”

Sinds een aantal jaar is er een coördinator, nu Ad Geuze uit Werkendam, die veel praktische zaken regelt, zodat Van den Boogaart zich vooral op het evangelisatiewerk kan richten. Geuze coördineert ook de werkzaamheden van de 84 vrijwilligers die bij de post betrokken zijn. „Veel vrijwilligers komen uit de grotere classisgemeenten. De post valt onder de classis Dordrecht. Een bijzondere band is er ook met de kleine gemeente van Sprang-Capelle. Er werken hier veel mensen met grote liefde en toewijding.”

Het Brabantse bevalt Van den Boogaart goed. „Brabanders praten wel en laten zich in het hart kijken. In West-Friesland was dat anders. Er is hier een stuk openheid. Verschillende bezoekers hebben een verleden in de Rooms-Katholieke Kerk, maar ze weten niet veel van de Bijbel. Hier krijgen ze echt onderwijs uit de Bijbel, hoor ik weleens.”

Poffertjes

Een goede organisatie is van belang voor een evangelisatiepost, zegt Van den Boogaart. „Het vasthouden van mensen vraagt veel aandacht. En belangrijk is dat bezoekers zelf mee gaan doen en betrokken zijn bij de post.”

Relaties opbouwen is volgens Van den Boogaart cruciaal. „Dat past ook bij mij. Door bezoekjes, door contacten op straat en hier.”

Geuze: „Het gaat niet om pluimstrijkerij, maar het is wel veelzeggend dat sommige
bezoekers van Het Kruispunt het ”Het 
Thuispunt” noemen. Hier voelen ze zich even thuis. Ik vond het mooi dat we op de burendag die we in oktober organiseerden zo veel Tilburgers zagen die actief meededen. Er waren veel nieuwe mensen. Een groepje tieners nam het poffertjes bakken en de barbecue over van ons. Dat is zo mooi om te zien.”

Van den Boogaart: „Ja, heel mooi. Tegelijk moeten we altijd in het oog houden dat het gaat om Gods eer en het behoud van zondaren die ten dode wankelen. Gods Woord centraal en oog voor elkaar hebben zijn kernwaarden voor ons. En van daaruit doen we ons werk hier. Het moeilijke is die begrippen te vertalen naar de activiteiten hier. Er komen hier veel nationaliteiten en mensen met allerlei achtergronden. De een komt uit de gevangenis, de ander uit een ontspoord gezin, de volgende heeft een goede baan.”

Geuze: „Toch wil ik zeggen dat je voor de mensen een Boodschap brengt trouw aan het Woord en de belijdenis.”

De betrokkenheid op elkaar is groot binnen de gemeente, vertelt Van den Boogaart: „We hebben als eerste de zegen en leiding van de Heere nodig, maar ook elkaar om te ondersteunen, vanuit het Woord. Hier is een plek waar de vraag van je ziel een plaats kan hebben. Tegelijk zijn we er ook voor heel praktische dingen: hoe voed ik mijn kinderen op, hoe geef ik invulling aan de zondagsheiliging?”

Verschillende bezoekers komen overigens niet in de eerste plaats voor het Woord, constateert Geuze. „Ze waarderen vooral de sfeer, de cultuur hier. Wellicht is het een te groot woord, maar ik denk dat ze toch iets zien van een leesbare brief van Christus. Woorden wekken, maar voorbeelden trekken. Dat geldt zeker ook in het evangelisatiewerk.”

Alles terug

Van den Boogaart: „Veel mensen die hier komen staan geïsoleerd in de samenleving of hebben een rugzak. Ze zijn soms nergens meer welkom. Hier hebben ze wat contacten en een rustpunt. Ze krijgen daardoor soms weer een stukje zelfvertrouwen. Ze zeggen dan: „Hier mag ik zijn wie ik ben”, maar iemand zei er pas achteraan: „Maar, Henk, ik mag niet blijven wie ik ben, dat hoor ik hier.”

Pas lag een bezoeker in het ziekenhuis. Ik bezocht haar daar. Ik was er net toen de artsen kwamen om een en ander te bespreken. Toen wilde ik weggaan. „Nee”, zei ze, „Van den Boogaart moet blijven. Die man mag alles weten.” Daar spreekt vertrouwen uit. En dan mag je ook het Woord laten klinken, bij zulke mensen.”

Pijnlijke ervaringen heeft Van den Boogaart ook. „In het evangelisatiewerk zie je ook mensen weggaan, ook mensen van wie je veel verwachting had. Een trouwe deelnemer aan de Bijbelcursus, van rond de 65 jaar, kwam een keer naar me toe. Zijn dochter van in de dertig was overleden. Hij had alles bij zich: cursusmateriaal, Bijbel, enzovoort. Hij zei: „Hier heb je alles terug. In zo’n God wil ik niet geloven.” Daar lig ik dan wakker van.”

Grote beproevingen vindt hij zulke gebeurtenissen. „Dan komt de vraag naar boven: Welke kant moet ik hiermee op? Toch mag ik dan rust vinden in mijn gebroken hart en mag ik zeggen: „Heere, het gaat om Uw Naam, Uw Koninkrijk. Wilt U voor Uw werk zorgen? Niet om mij, maar ondanks mij. Ik ben maar beperkt en nietig. Och, Heere, zou U dit werk willen gebruiken? Dan bemoedigt de Heere weleens en laat Hij zien dat ik alleen het Woord aan het hart hoef te leggen.”

Stap

De stap om echt deel te gaan uitmaken van de christelijke gemeenschap in Tilburg is vaak groot, ziet Van den Boogaart. „Het is voor de meesten helemaal niet gewoon of vanzelfsprekend om op zondag naar de kerk te gaan. Ze hebben hun volle agenda. Het kan ook een streep betekenen door het leven dat je gewend bent. Het kan veel betekenen voor gezin en huwelijk. Moeilijk!”

Geuze: „Het kan ook alleen door de kracht van Gods genade.”

Van Corstanje ziet wel dat de digitale uitzendingen mensen helpen. „Er kijken er soms maar enkelen op een zondag live mee, maar het aantal views loopt door de week toch op naar zo’n 100 tot 150. Er wordt dus blijkbaar ook veel teruggekeken. Al weten we natuurlijk niet goed wie het zijn. Door corona heeft de digitale uitzending een snelle ontwikkeling doorgemaakt. We kunnen meer mensen bereiken”, vertelt Van Corstanje, die probeert Het Kruispunt op internet zo vindbaar mogelijk te maken.

De coronatijd heeft er wel voor gezorgd dat het contact leggen met mensen moeilijker is geworden, ziet Van den Boogaart. „Mensen houden uiteindelijk wat meer afstand. Dat is lastig.”

Op de post worden veel activiteiten georganiseerd, blijkt uit zijn opsomming: „Na de dienst op zondagmorgen hebben we een koffiemoment waarin we naspreken over de preek. Zondagavond staat de catechismus centraal. Op maandagavond is er catechisatie, gericht op de bezoekers en studenten die in Tilburg studeren. Er is een Bijbelcursus waar zo’n acht tot tien mensen aan deelnemen. Een paar keer per week is er een inloopuur. Op woensdag kinderclub, daar komen kinderen uit allerlei culturen op af. We organiseren maaltijden. De zaterdag is er voor het praktische evangelisatiewerk, op straat.

Van den Boogaart ziet ernaar uit dat de post toegroeit naar een afdeling van de moedergemeente en uiteindelijk een zelfstandige gemeente wordt. „Soms zijn er momenten dat je er zicht op krijgt, maar dan zie je het weer instorten door het natuurlijk verloop. Vraag is ook: wanneer noem je het echt een gemeente? Dit is geen doorsnee gereformeerde gemeente, natuurlijk.”

Jubileum

Nu is het team rond de post druk met het voorbereiden van de viering van het vijftigjarig bestaan. Zaterdag is er een dagprogramma.

En daarna wacht de grote kerstviering in december. „Daar komen altijd honderden Tilburgers naartoe. We maken dan gebruik van de rooms-katholieke Heuvelskerk. Ja, die viering is inmiddels een begrip geworden in de stad.”

Van den Boogert moet weer verder. Vanavond is er weer catechisatie. Buiten wordt het alweer donker. Binnen brandt het licht, het Licht. Uitnodigend.