Ze leeft in haar eigen wereld, doet alles volgens vaste patronen en heeft dwangmatige tikjes. Ze komt zo min mogelijk buiten en weigert naar school te gaan. Wel bestudeert ze graag mensen op het nabijgelegen vakantiepark, net zoals haar moeder dassen bestudeert. Erie doet dat vanuit de struiken. Zo ontmoet ze Bas, die in een rolstoel zit. Het klikt goed, maar als blijkt dat haar zus hier een rol in heeft, komt die relatie onder druk te staan.

Dat is een lijn in het boek, maar de ongeopende brief van haar therapeut, met wie ze regelmatig een onlinegesprek heeft, speelt een nog grotere rol. Kan Erie haar diagnose onder ogen zien? En durft ze weer naar school?

Tineke Honingh –die eerder onder meer ”Elke dag broerdag”– schreef, vertelt afwisselend vanuit Erie en vanuit Bas. Toch komt Erie veel dichter bij de lezer. Zij vertelt ook in de ik-vorm, in tegenstelling tot Bas. De relatieproblematiek van Bas’ ouders speelt bijvoorbeeld ook een rol, maar die is minder uitgewerkt dan Eries sores. Het boek geeft een mooie inkijk in Eries hoofd –bijvoorbeeld in de periode als ze alleen maar bij haar das wil zijn, ook ’s nachts– maar is zeker niet alleen maar zwaar. Er zit genoeg lichtvoetigs in: de scènes over Erie en Bas samen zijn vaak vermakelijk. Op een hoogst enkele passage na waarin de woordkeus wat minder beschaafd is, is het een fijn boek.

Boekgegevens

Struikmeisje, Tineke Honingh; uitg. Van Goor, 236 blz.; € 14,99