Na bekendmaking van de gruwelijkheden die plaats hebben gevonden in Zuid-Israël, wordt er een oproep gedaan om waar mogelijk dorpen tijdelijk te vergrendelen en ieders komen en gaan te controleren. Ook in Afik gaat het hek dicht. De instructie klinkt simpel: alle niet-inwoners moeten gecontroleerd worden. Ieder met een specifiek en geverifieerd doel mag worden doorgelaten. Maar de werkelijkheid is weerbarstiger.

Een groot percentage van het verkeer van en naar Afik betreft Arabische medeburgers: pakketbezorgers, bouwarbeiders, supermarktmedewerkers, medisch personeel enzovoort. Naast vele Israëlische Arabieren die publiekelijk afstand nemen van Hamas, zijn er ook heel wat die steun voor Hamas uitspreken. En dat zaait wantrouwen. Berichten over incidenten bij de toegangshekken van buurdorpen bereiken Afik. Het gaat om misplaatste grappen en laatdunkende uitlatingen door Arabische bezorgers mét Israëlisch staatsburgerschap. Geverifieerd doel? Ja. Willen we mensen die het drama bagatelliseren in ons dorp? Mwah. Willen we onnodig Arabische medeburgers buiten houden? Ook niet. U snapt het dilemma aan de poort.

Een verbod op toegang van arbeiders uit de Palestijnse gebieden heeft misschien nog wel de grootste impact op Afik. De nieuwbouwwijk in ons dorp wordt grotendeels gebouwd door Arabieren uit de Westbank (Judea en Samaria). Relatief snel na de aanslagen wordt bevestigd hoe duidelijk de banden Gaza-Westbank zijn, specifiek ook bij de uitvoering van de verschrikkelijke aanslagen. Op dag 12 van de oorlog publiceren lokale media dat Israël 4000 gastarbeiders uit Gaza vasthoudt voor ondervraging over vermeende betrokkenheid. Alles bij elkaar wordt al snel uit veiligheidsoverwegingen besloten dat er voorlopig geen arbeiders meer uit de Palestijnse gebieden –zowel uit Gaza als uit de Westbank– Israël binnen mogen. En dus is het bij ons stil op de bouwplaats en komt er bij de arbeiders binnenkort geen salaris meer binnen.

Hoe het verder moet weet niemand. We hebben elkaar nodig, maar vertrouwen komt te voet en gaat te paard. Als mijn schoonzus iemand in het ziekenhuis begeleidt, wordt ze overweldigd door de samenhorigheid. Zusters, broeders en artsen van alle achtergronden en kleuren werken soepel samen. Soms blijft de symbiose dus intact, ook tijdens oorlog. En op alle andere plekken? We blijven ons best doen.

Onze correspondente in Israël, Jeannette Gabay-Schoonderwoerd, houdt een dagboek bij vanuit haar woonplaats Afik, in het noorden van Israël. Deel 3.