Maandagavond arriveerden Geert de Korte, zijn vrouw en hun vier kinderen in Israël. Deze zaterdag moesten zij negen keer naar de schuilkelders onder hun wooncomplex rennen. „Het is heel intens.”
De Korte werd eind vorige maand vanuit de hervormde gemeente in Dordrecht als Israëlwerker uitgezonden namens het Centrum voor Israëlstudies (CIS). Hij is de opvolger van Albert Groothedde, die in augustus terugkeerde.
De Kortes eerste zaterdag –sabbat– in Israël werd wel een heel andere dan hij zich had kunnen voorstellen. „Een andere eerste sabbat dan we in gedachte hadden”, schreef hij op X. „Vanmorgen werden we wakker met ons eerste luchtalarm in Jeruzalem.”
„We waren eigenlijk net de sabbat aan het opstarten”, zegt De Korte desgevraagd. „We keken elkaar aan en wisten: dit moet het luchtalarm zijn. We zijn gelijk naar beneden gegaan, maar we wisten niet eens waar de schuilkelder was, dus bleven in het trappenhuis. Maar al snel ging het luchtalarm voor de tweede keer. Gelukkig hebben de buren ons toen de weg gewezen naar de schuilkelder – we wonen in een appartement in een huis in Jeruzalem. Dat was heel fijn.”
Dat herhaalde zich in de loop van de ochtend nog zeven keer. „De schuilkelder bevindt zich in het hart van het huis, met een stevige deur. Het was een heel bijzondere gewaarwording om daar naartoe te moeten gaan. Er kwam nog iemand in onze portiek staan, die op weg was naar de synagoge. Ook zij wilde schuilen.”
Zelf zouden de De Kortes een dienst gaan bijwonen in de Jerusalem Assembly – House of Redemption. „Maar via de directeur van Makor HaTikvah, de Messiasbelijdende school in Jeruzalem, hoorden we dat deze niet door ging.”
Merkte de familie in Jeruzalem veel van het geweld aan de grens met de Gazastrook? „Zeker wel. Door het luchtalarm, tot rond 12 uur; maar we hebben ook verschillende ontploffingen gehoord. En verder hebben we helikopters zien overvliegen en horen we ook veel gerommel in de verte.”
Het is „heel intens”, zegt De Korte. „Voor ons is sowieso alles nieuw hier. Al je zekerheden gaf je op, en dan dit ook nog. Overigens hoor je mensen hier ook heel verbaasd zijn dat niemand deze aanval had zien aankomen.”
Er rest op het moment maar één ding, zegt de Israëlwerker. „Je gaat met elkaar in gebed, om zo deze nood bij de Heere te brengen.”
Blij is hij met alle meeleven die hij en zijn gezin ervaren. „Je merkt dat je er niet alleen voorstaat. Dat doet heel goed.”
