Een fietskampeerder let bij het boodschappen doen op volume. Alles moet zo compact mogelijk zijn. En als het bederfelijke waar betreft: binnen een dag op te eten. Stokbroden zijn onhandig. Die zijn zo lang dat ze niet in een tas passen. (Oplossing: stop ze onder de spin achterop.)

Aan voordeelverpakkingen zuivel of vlees heb je niets. Los van houdbaarheid is het, om de hoeveelheid bagage te beperken, tijdens zo’n fietstoer sowieso fijn dat wat je aanschaft in één keer op gaat.

Maar voor aardappelen maak ik graag een uitzondering. Na een paar dagen rijst of pasta (gedroogd, dus compact) dient zich steevast een niet te bedwingen trek in deze knollen aan.

Deze zomer was de kleinst beschikbare verpakking op dat moment een zak van 1,5 kilo. Daar eet je met z’n tweeën drie keer van. Dus zo’n zak zeul je dan wel een paar dagen achter je aan.

We hebben er lekker van gegeten. Ondertussen uitziend naar de nieuwe aardappelen die we vermoedelijk bij thuiskomst uit eigen tuin kunnen oogsten. Honderd dagen nadat een pootaardappel in de grond is gestopt is het zover, leerden we van een ervaren hobbytuinder. Die datum staat in de agenda, maar wanneer is het ook alweer? Zouden ze een beetje gegroeid zijn? Een vreemd soort heimwee: ver van huis aan je tuin denken.

Vakantiekoken

Dit is deel 6 in een serie over koken op je 
vakantieadres.