Geloofstaal is veelkleurig. Als je internationaal werkt, kan er zomaar een klein pinksterfeest ontstaan met momenten van verwarring en verwondering. Onlangs bezocht onze Ugandese collega Samuel Davis voor het eerst een Nederlandse kerkdienst, in de Augustijnenkerk in Dordrecht. Het oude gebouw aan het Hof maakte indruk. Aan het einde van zijn bezoek vroegen we wat de meeste indruk had gemaakt. Samuel dacht niet lang na: „Het zingen in de kerk! Jullie kunnen zingen tot God terwijl jullie rustig in de bank blijven zitten!” Hij snapte het niet. Zingen doe je met een blij hart en dat betekent voor hem dat je hele lichaam in beweging komt. „Ik leerde van jullie dat zingen met een hart vol blijdschap ook rustig in een bank kan. Voor mensen in Afrika is dit onmogelijk.” Andersom vind ik de muziek en dans in Afrikaanse kerkdiensten altijd inspirerend. Gods Koninkrijk en de uiting van hartentaal zijn veelkleurig!

Dat leerde ik ook toen ik onlangs de prachtige Filipijnen bezocht, samen met mensen uit Bangladesh, India en Thailand. Een land met grote contrasten: prachtige natuur staat tegenover enorme verschillen tussen rijk en arm. Het ene moment loop je in een luxe winkelcentrum, het andere moment word je, enkele tientallen kilometers verderop, geconfronteerd met schrijnende armoede.

De Filipijnen bestaan uit veel verschillende eilanden. Wil je iets zien van het land, dan reis je per vliegtuig of zit je uren in de auto. Als we tijdens mijn bezoek rond middernacht in ons busje klaarzitten voor vertrek, bidt dominee Chowkee uit Thailand eerst voor een veilige reis. De chauffeur vraagt ons de gordels om te doen en start de motor. Buiten regent het hard. „Hopelijk komen we veilig aan op de plaats van bestemming”, is m’n reactie. Chowkee kijkt me verbaasd aan. „Hopelijk?” zegt hij. „Natuurlijk komen we veilig aan! We hebben gebeden. God hoort en zorgt voor een veilige aankomst!” Er ontspint zich een interessant gesprek over gebed wereldwijd.

„Christenen leven vanuit hoop, maar Europeanen blinken niet uit in geloofsvertrouwen”, is de conclusie van mijn Aziatische collega’s. Een spiegel voor mijn geloofstaal.

Jean Kpetere uit Benin werd na zijn bezoek aan een Nederlands gezin aan het denken gezet. Na het eten lazen de gezinsleden uit de Bijbel en spraken ze erover, voordat ze eindigden met dankgebed. „Waarom doen wij dat niet?” vroeg Jean aan zijn vrouw. Samen besloten ze het lezen uit de Bijbel na de maaltijd ook een plek te geven in hun gezin.

Danken na het eten verbaast veel mensen over de grens. Nederland is een van de weinige landen met deze gewoonte. Veelal klinkt de vraag: „Waarom dank je na het eten als je ervóór ook dankt en vraagt om een zegen?”

Hartentaal, geloofstaal en gebedstaal zijn wereldwijd verschillend. Dat bij liefdestaal ook het geven een plaats heeft, merkte ik in Sierra Leone. De collecte werd met een uitgebreide toelichting aangekondigd. De muziek begon rustig, maar werd steeds luider. Met dans en muziek kwamen de gemeenteleden naar voren om hun gift in de collectezak te doen, een belangrijk onderdeel van de liturgie. „Het mooie is dat iedereen wat kan geven, of je nu arm of rijk bent”, zei mijn Sierra Leoonse collega Joan Kamara tegen me. „De liefde voor God en je naasten kun je zo concreet maken. Geven doe je met je hart en met elkaar!” Bijzonder dat geven juist in een van de armste landen van de wereld een grote plek krijgt in de eredienst.

Gods Koninkrijk is veelkleurig en levert over en weer momenten van verwondering en verwarring op. Zo’n pinksterfeest kun je over de grens én in Nederland ervaren. De ander met een open hart en een luisterend oor tegemoet treden levert je verrassingen op en maakt je rijker! Want de Geest spreekt alle talen en doet ons elkaar verstaan!

De auteur is directeur-bestuurder Woord en Daad.