Het was een hele bevalling en er moest heel wat gepraat worden om alle kikkers in de kruiwagen te houden. Maar het resultaat mag er zijn, vinden de partijen zelf. Het akkoord over de voorjaarsnota kan nog net voor Pasen in het kabinet besproken worden.

Over de inhoud is nog niet alles bekend. De fractieleiders van de vier coalitiepartijen gebruikten de woensdag dan ook vooral om hun eigen feestjes te vieren. Iedereen heeft wel wat binnengehaald en dat mag flink uitgestald worden voor de microfoons en de camera’s.

Allemaal niet zo ongebruikelijk, deze ontladingen na zo’n lang en moeizaam overleg. Want dat niets in dit kabinet gemakkelijk gaat, kan zelfs een kind vaststellen. Eenheid uitstralen is moeilijk voor de betrokken politici en iedereen is toch vooral druk om dat wat voor de eigen partij is binnengehaald breed uit te meten. Maar hoe het betaald moet worden, daarover waren de fractieleiders bepaald niet loslippig en wezen ze ineens naar de regeringsploeg zelf. Daar zal dus wel pijn zitten voor de burgers. En over de grote dossiers die ook nu weer zijn doorgeschoven, hebben we het dan nog niet eens.

Bij de vele dreigingen op allerlei gebied heeft het land een missionaire regering nodig

Toch kunnen er, wanneer er met een helikopterblik naar deze regering gekeken wordt, wel twee conclusies worden getrokken.

De eerste is dat je op deze ministersploeg heel veel labels kunt plakken, maar niet het label van een extraparlementair kabinet. De eindeloze vergadersessies met de fractieleiders maken het omgekeerde duidelijk van wat het kabinet bij de start verkondigde, namelijk dat er een grote afstand zou zijn tot de dragende partijen in de Tweede Kamer. De werkelijkheid is dat die afstand er in het geheel niet is en dat in feite de partijleiders regeren en niet het kabinet.

De tweede conclusie die getrokken kan worden is dat de coalitiepartijen hun verantwoordelijkheid hebben genomen. Ze hebben het kabinet in deze tijd niet willen laten vallen, waardoor voorkomen is dat het land in een politieke crisis terechtgekomen zou zijn, terwijl de bedreigingen legio zijn. Ongetwijfeld spelen daarbij ook partijpolitieke redenen een rol, zoals het feit dat sommige partijen zeer laag in de peilingen staan. Maar hier telt de uitkomst en die is dat er in Den Haag nog steeds een missionaire regering zit. Al zal het vast niet lang duren voor de vraag gesteld wordt of deze voortstrompelende ploeg niet meer een obstakel dan een motor voor daadwerkelijk regeren is.