Zo was het bij deze man. Zijn naam kennen we niet. Zijn ziekte wordt ook niet beschreven. Maar hij lag wel op een bijzondere plaats: Bethesda, oftewel in het ”huis van barmhartigheid”. Dit bestond uit twee baden van zo’n 6 meter diep, met daaromheen vijf zalen. In die zalen lagen talloze zieken: blinden, verlamden en mensen met ernstige reuma. Kortom, wie het huis van barmhartigheid binnenkwam, betrad een huis vol ellende. Was Bethesda dan zo’n goed ziekenhuis of kuuroord? Nee. Al die zieken wachtten op een engel die het water in beroering bracht. Ze wisten allemaal: wie als eerste in het water komt, wordt genezen. Bethesda lag vlak bij de Schaapspoort. Jezus was vanwege een feest op weg naar de tempel. Maar voordat Hij daarnaartoe ging, kwam Hij eerst in Bethesda. Hij móést daar zijn. Want degene van wie wij de naam en ziekte niet kennen, was bij de Vader en de Zoon wél bekend. Te midden van al die honderden zieken stond Jezus stil bij deze ene man. Hij zocht het meest hopeloze geval op. Hij wist van hem af. Wat een bemoediging dat God ons juist in ziekte niet vergeet.

Wat een wonder dat God mensen zoekt

„Wilt gij gezond worden?” Een vreemde vraag misschien. Natuurlijk wilde hij gezond worden, anders lag hij niet in Bethesda. Maar zijn antwoord is schrijnend: „Ik heb geen mens.” Wat een triest antwoord. Niemand die hem die paar meter wilde helpen om in het water te komen. Niemand die zich om hem bekommerde. Een spiegel voor ons. Wat een pijn als iemand onder ons zou moeten zeggen: „Ik heb geen mens.” Niemand die helpt, niemand die bidt, niemand die de Bijbel leest. Geen een die meelijdt in levens- en geloofsvragen. Zelfs niemand die de moed heeft om zonden bespreekbaar te maken. Geen mens.

Wat een wonder dat God mensen zoekt. Want zonder dat de man het besefte, sprak Jezus met hem. De Zoon van God, Die naar de wil van Zijn Vader in de plaats van ellendigen zou staan. Niet veel later zou Jezus opnieuw langs Bethesda lopen. De Via Dolorosa. Hij had geen mens. Zelfs Zijn discipelen waren gevlucht. Op Zijn schouders droeg Hij een kruis. Op weg naar de godverlatenheid. Vanaf de kruisheuvel zou het klinken: „Mijn God, Mijn God, waarom hebt Gij Mij verlaten?” Zonder mens én zonder God. Dat is de hel. Het formulier voor het Heilig Avondmaal beschrijft dat indrukwekkend: „En Jezus heeft Zich vernederd tot in de allerdiepste versmaadheid en angst der hel, met lichaam en ziel, aan het hout des kruises, toen Hij riep met luider stem: „Mijn God, Mijn God, waarom hebt Gij Mij verlaten?”, opdat wij tot God zouden genomen, en nimmermeer van Hem verlaten worden.”

Dáárom stond Jezus bij deze man. Hij moest tot God genomen worden. Hij had geen mens, maar daar stond dé Mens: Jezus Christus. En Hij ging aan hem niet voorbij. Jezus sprak met Zijn machtige, genezende en reddende Woord: „Sta op, neem uw beddeke op en wandel.” En op Zijn Woord was er redding en genezing. Toen én nu. Daarom: zie dé Mens!