De Surinaamse politiebaas bracht begin deze maand een verrassingsbezoek aan de afdeling Rijbewijzen, dat onder het politiekorps valt. Dat deed hij niet voor niets, want het regent al tijden klachten over het reilen en zeilen bij deze belangrijke en drukbezochte dienst. De simpele verlenging van je rijbewijs duurt vaak vele maanden of zelfs langer omdat er een gebrek is aan materiaal. De reden is dat er geen geld is om dat aan te schaffen, waardoor inmiddels duizenden Surinamers met een vervallen rijbewijs op zak lopen. Met een beetje geluk krijgen ze iedere keer dat ze bij de afdeling komen een strookje papier mee waarop staat dat ze daar tot een bepaalde datum mogen deelnemen aan het verkeer.

Je moet hopen dat je niet naar het toilet hoeft, want dat is er niet

Om alleen al dat strookje te krijgen, moet je uren in de rij staan in de hoop door een van de uiterst humeurige dienders geholpen te worden. In een ruimte die zo smerig is dat de ratten tussen de wachtenden door lopen. En je moet hopen dat je niet naar het toilet hoeft, want dat is er niet. Het is een ritueel dat zich steeds weer herhaalt. „Want na een tijdje is dat strookje verlopen en moet je opnieuw in die vreselijke rij staan”, verzuchtte een vriendin van mij, die afgelopen week voor de vijfde keer een nieuw strookje heeft gehad. Uitzicht op een ‘echt’ rijbewijs heeft ze nog niet; daar wordt ook niet over gecommuniceerd.

Voor mensen die net hun rijbewijs hebben gehaald, is de situatie nog hopelozer, want zij krijgen geen strookje en mogen dus niet achter het stuur stappen. Tenzij je flink wat geld onder de tafel doorschuift, want dan kan in dit land opeens alles. Dus je zou denken dat de leden van de Hermandad blij zouden zijn met het bezoek van hun baas en hun grieven over de beroerde werkomstandigheden bij hem zouden deponeren. Maar hij schijnt ze flink de les te hebben gelezen over het feit dat ze burgers zo honds behandelen, waardoor de vakbond gelijk in actie ging en de afdeling sloot. De korpschef had wel wat vriendelijker mogen zijn en vooral respect moeten tonen, zo werd aangevoerd.

Zoals zo vaak werd het brandje snel weer geblust en werd het werk hervat. Zonder dat er overigens zichtbare veranderingen waren doorgevoerd. Voor de vriendin in kwestie en al die anderen die al maanden of zelfs jaren wachten, is het einde van die lijdensweg nog lang niet in zicht.