Geen idee wat er langer in mijn herinnering blijft: iemands tranen of een glimlach. Ze waren er in ieder geval allebei, die middag dat Doris vertelde hoe zwaar het dagelijks leven voor haar was.
U ziet haar op de foto met kleindochter Coralina (10). We zijn in Holguin, een stadje in het oosten van Cuba, waar ds. Samuel en zijn vrouw Betty een gemeente dienen. En dat doen ze zó dat iedereen in de omgeving weet dat God goed is voor zondige mensen. Heel persoonlijk ervaren ze het. Want het predikantsechtpaar trekt er samen met gemeenteleden op uit, de wijk in. Op zoek naar mensen die vanwege de diepe crisis in Cuba hulp nodig hebben. Oma Doris (56) is een van hen.
In haar van planken en golfplaten aan elkaar gespijkerde huisje vertelt ze over haar leven. Het blijkt een bestaan waarover een mist van zorgen hangt. Vanwege voedsel dat onbetaalbaar is geworden. En waardoor er in huize Doris nog maar mondjesmaat gegeten wordt: bonen en rijst. Net genoeg om niet te verhongeren, niet genoeg om het hongergevoel te stillen. Iedere dag is het weer dezelfde vraag, vertelt ze: hoe komen we aan eten? Om die vraag te beantwoorden moet ze de straat op, iedere dag opnieuw. Om tegen woekerprijzen nog wat bij elkaar te sprokkelen.
Dan is er nog diabetes. Waarvoor ze insuline nodig heeft, terwijl ook dat vrijwel nergens te koop is. Doris zegt geregeld internet af te struinen op zoek naar een betaalbare dosis insuline.
Een mist van zorgen dus, over dat leventje van Doris. Ze raakte er depressief van en in plaats van eropuit te trekken om op voedseltocht te gaan, sloot ze zich op, dagenlang. Dat was wel het laatste wat het gezinnetje gebruiken kon.
Tijdens mijn bezoek aan Cuba heb ik mogen ervaren: het is niet alleen het geven van een ‘beker koud water’, maar we mogen ook wijzen op de Bron van levend water! - Hans de Deugd, deputaat Bijzondere Noden
Aanhoudend geklop bracht uiteindelijk uitkomst. Emeralda, diaconaal medewerkster in de gemeente van ds. Samuel, bleek voor de deur te staan en zij was vastbesloten daar niet te vertrekken vanwege hardnekkige stilte aan de andere kant. „Emeralda heeft me er weer bovenop geholpen”, zegt Doris en ik zie een dankbare oma tegenover me. Stilletjes is Emeralda naast haar gaan zitten en ze glimlacht. Een tasje met eerste levensbehoeften heeft ze meegebracht. Ze weet, het ís te weinig om die sombere mist over Doris’ leven te laten optrekken, maar toch: het spréékt van zo veel meer – van zorg en nabijheid. En het fluistert iets, zacht maar indringend: God is goed.
> rd.nl/doneren
