Lukas 24:13-24:24

En zie, twee van hen gingen op denzelfden dag naar een vlek, dat zestig stadien van Jeruzalem was, welks naam was Emmaus; En zij spraken samen onder elkander van al deze dingen, die er gebeurd waren. En het geschiedde, terwijl zij samen spraken, en elkander ondervraagden, dat Jezus Zelf bij hen kwam, en met hen ging. En hun ogen werden gehouden, dat zij Hem niet kenden. En Hij zeide tot hen: Wat redenen zijn dit, die gij, wandelende, onder elkander verhandelt, en waarom ziet gij droevig? En de een, wiens naam was Kleopas, antwoordende, zeide tot Hem: Zijt Gij alleen een vreemdeling te Jeruzalem, en weet niet de dingen, die deze dagen daarin geschied zijn? En Hij zeide tot hen: Welke? En zij zeiden tot Hem: De dingen aangaande Jezus den Nazarener, Welke een Profeet was, krachtig in werken en woorden, voor God en al het volk. En hoe onze overpriesters en oversten Denzelven overgeleverd hebben tot het oordeel des doods, en Hem gekruisigd hebben. En wij hoopten, dat Hij was Degene, Die Israel verlossen zou. Doch ook, benevens dit alles, is het heden de derde dag, van dat deze dingen geschied zijn. Maar ook sommige vrouwen uit ons hebben ons ontsteld, die vroeg in den morgenstond aan het graf geweest zijn; En Zijn lichaam niet vindende, kwamen zij en zeiden, dat zij ook een gezicht van engelen gezien hadden, die zeggen, dat Hij leeft. En sommigen dergenen, die met ons zijn, gingen heen tot het graf, en bevonden het alzo, gelijk ook de vrouwen gezegd hadden; maar Hem zagen zij niet.

Uitleg

Kléopas en zijn vriend onderweg. ’t Heeft nu wel lang genoeg geduurd. Eigenlijk te lang. Vrijdag, zaterdag, zondag... Alle moed zijn ze kwijt. Nu zijn ze op weg naar huis, van Jeruzalem naar Emmaüs. Jezus’ kruisdood geeft heftige emoties. Ze praten honderduit. Ze delen het verdriet, vragenderwijs. Hartsvrienden delen gevoelens, ieders gezicht zegt genoeg. De grote verlossing is in hun ogen uitgebleven. Jezus Zelf, over Wie zij zo druk praten, mengt Zich dan in hun onder-ons. Hij laat zien wat echte pastorale zorg is. Hij informeert naar hun moeilijke situatie die Hij scherp waargenomen heeft. Hun intensieve gesprek en hun mimiek zijn immers Zijn aanknopingspunt. Hij weet alles. Toch vraagt Hij naar de bekende weg, Hij vindt het nodig dat zij hun hart bij Hem uitstorten. Hij wil het hele relaas horen, een opsomming van gebeurtenissen. Hij valt ze geen moment in de rede. Het hoge woord moet eruit: moed verloren, al verloren. Geen enkele hoop meer. Ook discipelen waren bij het graf geweest maar Hem zagen zij niet. Ondertussen zien zij Hem evenmin. Weldra opent Hij hun ogen en zien ze Hem. Na hun stortvloed van woorden volgt Zijn uitleg. We krijgen de les mee: Stort je hart helemaal voor Hem uit en verzwijg niets. Om over na te denken: God wil onze oren voor Zijn woorden en voor de nood van onze naaste.