Subthema 'Columns 2015'

De skyline geeft de indruk van een drukke, welvarende stad. Momenteel heerst er grote radeloosheid tussen een enorme ravage. Terwijl bij ons hooguit wat rook opstijgt van de barbecue, markeren zwarte gifwolken de Chinese havenstad Tianjin.

Meestal zweven de woorden al door mijn hoofd voordat ik een column schrijf. Als ik dan achter mijn laptop kruip hoeven de letters alleen nog te worden getypt. Maar vandaag is het anders. Geen woorden, geen idee�n, geen inspiratie, geen avontuur. Sterker nog: er zijn helemaal geen gedachten en mijn hoofd is leeg. Of nee: er zijn wel gedachten; mijn hoofd is vol en mijn inspiratie is op.

Er zijn van die dingen die minder spannend zijn naarmate je ouder wordt. Vroeger was het nog spannend als ik een dagje ergens met de trein heen ging. Nu plof ik wekelijks op een zweterige, opengescheurde treinbank met Starbucks-koffie vlekken, waarna ik mijn ogen sluit en hoop dat ik zo snel mogelijk dat ding weer uit kan.

'Ik vrees de Grieken, al komen ze met geschenken', zo sprak de Romeinse dichter Vergilius al. In de Oudheid waren ze kennelijk al berucht, die Grieken.

Heb jij ook zo met ze te doen? Die Gelderse VVD'ers die nu, in plaats van Eerste Klas, Tweede Klas moeten gaan reizen in de trein.

Onlangs zat ik in de intercity van Utrecht naar Zwolle. Het was zo�n dag zoals je ze er liever niet teveel hebt: ik had al veel gedaan en nog veel om te doen.

Door de straten van Nepal lopen een wetenschapper en een marktkoopman. Een stuk verderop staat een school waarin honderden leerlingen studeren. Kinderen spelen op straat, hun vaders zijn op kantoor of in een fabriek aan het werk, de vrouwen doen het huishouden of halen boodschappen. Kilometers verderop beklimmen avonturiers de Mount Everest. Een dag zoals alle andere.

Ergens in een woud hier ver vandaan wonen de Inerten. De Inerten zijn een oud, maar zeer klein volkje. Om precies te zijn, zijn er nog slechts vier Inerten over. Deze vier doen de hele dag niets anders dan het bespreken, becommentariëren en bekritiseren van het nieuws.

Vandaag volgde ik een conversatie tussen het gereedschap van een timmerman. De heer Hamer was de oudste en had de functie van voorzitter. Hem was duidelijk gemaakt dat hij, wegens ouderdom maar beter kan vertrekken. Hier was hij het niet mee eens.

In Spreuken 30 wordt een kleine ode gehouden aan vier kleine, maar wijze dieren. De dieren die genoemd worden zijn de mier, de spin, de sprinkhaan en de klipdas. Over die laatste wilde ik het eens hebben.