Duizenden mensen; jong en oud, die de dag beginnen maar niet eindigen. Velen vinden de dood als het land om 11.41 uur wordt getroffen door een aardbeving, de zwaarste in zeker tachtig jaar. Het straatbeeld verandert; scholen, kantoren, fabrieken, huizen en winkels storten in. Bergbeklimmers worden verrast door sneeuwlawines. De schade is enorm.
De nieuwsberichten stromen de wereld over; een tiener die 55 weeskindjes redde, een vier maanden oude baby die 22 uur onder het puin lag, reddingsacties op de Mount Everest, noodhulp komt op gang, giro 555 wordt geopend en zo kunnen we nog wel even doorgaan.
Een week later denken we er al niet meer zoveel aan. We raken gewend aan berichten over aardbevingen. Even onder de indruk, daarna zo weer opgeslokt door onze dagelijkse bezigheden. Maar wat komt er van ons terecht als de fundamenten van ons leven wankelen, misschien wel kerngezond en druk met alles. Totdat ook voor ons de tijd stil blijft staan op 11:41 uur.
