Subthema 'Columnisten : Elzemiek'

„Dit is een wit boek”, zei de leraar terwijl hij een pikzwart boek omhooghield voor in de klas. De leerlingen reageerden verbaasd.

Iedereen heeft wel een zwakke plek voor schattige dieren. Vooral katjes met een mutsje op, luiaards in een pyjama en ijs etende biggetjes vallen in de aaibaarheidscategorie. En dan hebben we nog babyaapjes, babykonijntjes, babypandaatjes, babyegeltjes en al die andere rondhuppelende bolletjes waar YouTube helemaal mee volstaat.

Ik ben een kast. Zo’n grote met heel veel vakjes en laatjes en een lange Zweedse naam met rondjes op de a’s. In de winkel zie ik er heel mooi uit. Ik sta prachtig opgepoetst, dag in dag uit, te lachen naar gezinnen met brullende kinderen en studenten met LACK-tafeltjes. Totdat ik op een dag gekocht werd door een studente met een kar vol afwasborstels, stellingkasten en kussens. En met een LACK-tafeltje.

Het standaard Moederdagritueel kennen we allemaal. Op school maakten we vroeger schattige kleurplaten en boetseerde we met klei allerlei handige moederdingetjes. Op zondagochtend werd ze verblijd met een ontbijt op bed, bestaande uit halflauwe thee, sinaasappelsap waarvan de helft al op de trap ligt en gesmeerde croissantjes waarvan de kruimels nog dagenlang in het bed te vinden zijn. Eigenlijk is het dan ook nog de bedoeling dat mama een dag lekker helemaal niets hoeft te doen. Vreemd genoeg komt daar bij mij thuis nooit iets van terecht, maar het idee erachter blijft hetzelfde. We realiseren ons vaak niet hoeveel werk en moeite moeders steken in het gezin en daarom krijgt ze eens per jaar een beetje aandacht (en cadeautjes).

Tegenwoordig kunnen we op heel veel manieren te weten komen wat er in de wereld aan de hand is. Geen gebeurtenis is meer veilig voor de graaiende hand van het internet. Tenminste, dat denken we. Tegelijkertijd wordt al het nieuws keurig geselecteerd voor de Nederlandse burger. Voor de linkse mens zijn er linkse kranten, de rechtse mens heeft conservatievere kranten en ook christelijk Nederland kan kiezen uit verschillende nieuwsbronnen.

Ik wil jullie voorstellen aan mijn fiets. Het is een nogal lelijk, zwart met roze gedrocht. De overblijfselen van een bagagedrager hangen met duct tape aan elkaar. Licht heeft het niet. Handvaten ook niet. De bel rinkelt constant en wanneer ik mijn rijwiel door de zoveelste Groningse bouwput stuur, barst er een metaalorkest los. Kortom, mijn fiets is niet bepaald een vervoermiddel om trots op te zijn.

Niets zegt “Goeiemorgen” als je op maandagochtend verkleumd op een klein perron staat te wachten op een trein die maar niet komt. De rails zijn blijkbaar te nat, te droog, te warm of te koud om er een trein over te laten rijden. Of misschien lopen er koeien, mensen of aardvarkens op het spoor. Mogelijk is de conducteur kwijt of staat hij in een lange rij voor de wc.