De vreugde van een gehandicapt kind

Mevr. Van Rijn

De Stolwijkse A. van Rijn en haar man riepen de afgelopen weken via e-mail mensen in binnen- en buitenland op tot protest tegen het euthanasiewetsvoorstel en tot gebed. „Menselijkerwijs kunnen we niets meer tegenhouden, maar we moeten wel iets doen, want wat gebeurt er anders in de toekomst met wilsonbekwamen, zoals gehandicapten en demente ouderen?”

De zaak is het waard, vindt de moeder van een gehandicapte dochter. „Ik zit in het wereldje en ontmoet veel ouders van ernstig gehandicapte kinderen. Die maken zich ook zorgen.”

De Stolwijkse moeder is vooral bang over wat de toekomst zal brengen. „De wet laat veel onzekerheid bestaan over de plaats van met name wilsonbekwamen, zoals gehandicapten en demente ouderen. Ik hoor de regering rondom deze wet te vaak zeggen: „We gaan ervan uit dat dit of dat...”, maar daar kun je alle kanten mee op, dat geeft geen zekerheid. Bovendien, dit is niet de láátste wet. Er volgt nog meer. Dat heeft de minister ook al laten doorschemeren. Het is erg dat juist Nederland internationaal steeds weer een voorbeeld wil stellen met dit soort ingrijpende wetten.”

Mevrouw Van Rijn weet door reacties uit het buitenland dat daar ook zorgen leven over de verruiming van de euthanasieregels in Nederland. „Vooral uit Frankrijk krijgen we steun: Ga zo door, zeggen ze daar.”

Gaat u morgen naar Den Haag om te protesteren tegen de nieuwe euthanasiewetgeving?

„Ja, absoluut. We hopen samen met drie van onze kinderen naar Den Haag te gaan.” Mevrouw Van Rijn –die via het comité van vrouwenverenigingen ook bij de organisatie van de protestbijeenkomst betrokken is– gaat met de bus. „Er rijdt een bus met tegenstanders van de euthanasiewet hier uit Stolwijk en omgeving naar het stil protest in Den Haag.”