”Eerste vrouwelijke ambtsdrager in CGK”, zo luidde de kop in een artikel in het RD van afgelopen zaterdag (15-6). Op diezelfde pagina stond een verslag van de opening van de Generale Synode van diezelfde CGK. De nieuw gekozen synodepreses sprak uit geen synode te willen, die weet van „wanten”, het geven van „duidelijkheid over wat in onze kerken wel of juist niet kan”. Ds. J. G. Schenau had ook geen behoefte aan een synode die van „wenden” weet, en een andere koers inslaat. Liever heeft hij een synode die „weet van wachten”. Het wachten op de Heere en het verwachten van Hem is inderdaad zowel persoonlijk als kerkelijk een heilzaam advies!

Maar wachten is niet altijd een goede raad. Wie te lang wacht met het nemen van besluiten holt achter de feiten aan. Een schipper die niet bijstuurt, kan de koers van het schip niet tijdig meer wenden met als gevolg een aanvaring. In de Schrift wordt er nergens opgeroepen om maar te wachten, als bepaalde zonden de gemeente van Christus binnendringen. Daar moest tegen opgetreden worden. Zonden mochten niet getolereerd worden. Paulus schrijft het aan Timothéüs: „een iegelijk, die den Naam van Christus noemt, sta af van ongerechtigheid” (2 Timotheüs 2:19). De oproep tot een heilige levenswandel binnen de gemeente van Christus wordt gemotiveerd door Gods eigen Woord: „Zijt heilig, want Ik ben heilig.” Wachten is dan niet op zijn plek. Wenden wel: een afwenden van de zonde en een toewenden naar God.

Pilot

Terwijl de synodepreses hoopt op een synode, die „weet van wachten” kunnen ze dat in samenwerkingsgemeente van christelijke gereformeerden en vrijgemaakt gereformeerden in IJmuiden blijkbaar niet meer. Ze weten daar wel van wanten. De eerste vrouwelijke ambtsdrager is er inmiddels bevestigd. In Nieuwegein, Arnhem en Hilversum zit het er binnenkort aan te komen. Opvallend genoeg vallen al deze gemeenten onder een ander classicaal ressort. En dan te bedenken, dat dezelfde kwestie ook al op tafel is geweest in andere classes. Het geeft een gevoel van één pilot in elke classis. Van onderaf wordt de druk opgevoerd om ruimte te creëren voor de vrouw in het ambt binnen de CGK. Het breekijzer wordt ingezet. Want – zo hoopt men – als er één classis overstag gaat, zijn de bakens verzet.

Decennialang

De hoop van de synodepreses op een synode die „weet van wachten” is trouwens niet nieuw. Alhoewel woordkeuze verschilt, is dit het geluid, dat al decennialang klinkt binnen de CGK. Er zijn vele goede gesprekken gevoerd en vergaderingen belegd. Bij een geopende Bijbel en met een kopje koffie werd geprobeerd heel wat plooien glad te strijken en te wachten met verstrekkende besluiten. Werkelijk een nobel streven! Ook typisch iets van de Christelijke Gereformeerden om al polderend elkaar vast te willen houden en de eenheid te willen bewaren. Ook dat is beslist positief.

Maar hier zitten wel grenzen aan. Want wie wacht met wenden kan straks ook te laat zijn. Het komt er ook op aan om daadwerkelijk de wacht te houden bij Schrift en belijdenis. Dat gaat verder dan steeds weer het gesprek te zoeken met elkaar. Dat gaat ook verder dan het roepen dat grenzen bereikt zijn, want dat wordt al decennialang gedaan. Het vraagt ook om te handelen.

Denk bijvoorbeeld maar aan de praktijk rondom homoseksualiteit en homoseksuele relaties. De generale synode heeft zes jaar (!) geleden daarover al duidelijke uitspraken gedaan. Er zijn echter nog steeds kerkenraden, die in hun beleid daarvan afstand nemen en een eigen koers varen. Op classisvergaderingen heeft dit al uren vergadertijd gevraagd zonder dat het iets verandert aan ingenomen standpunten. Je kunt niet eindeloos blijven koffiedrinken. Er zullen ook besluiten moeten worden genomen. Welke? Dat is evident: het daadwerkelijk weigeren van de lastbrieven van zo’n gemeente door een classis. Het is warempel toch geen onschriftuurlijke gedachte om zonden te weren uit de gemeenten van Christus?

Scheur

En als dat betekent dat zich hierdoor een scheur voltrekt binnen de CGK, dan zij dat maar zo. Dat schrijf ik met pijn in het hart. Beslist! Niemand wil dat. Maar het kan toch ook niet zo zijn dat we de eenheid van de kerk zo hoogachten dat dit zelfs ten koste gaat van de waarheid van Gods Woord en de heiligheid van Gods gemeente?

Voor wachters op de muren van Sion hoort het immers hand in hand te gaan: het verwachten van God en de wacht houden bij de poort. En als er iets onheiligs naar binnen dreigt te glippen, klinkt het vanaf de muur: „Wacht! Wendt u!” En waar nodig weten zulke poortwachters van wanten en grijpen ze in. Wachten in zo’n situatie is immers geen optie, want dan is de strijd verloren. Want dan wordt het wel: „en alsnog verteerd… ” En wie zal dan niet wenen?

De auteur is predikant van de cgk-gemeente Urk (Eben-Haëzer).