Dat is –enigszins kort door de bocht– de uitslag van de parlementsverkiezingen van afgelopen dinsdag. De uitslag strookte ook aardig met de peilingen, met her en der een kleine verrassing. Zoals de electorale afstraffing van de linkse Meretzpartij, die voor het eerst in dertig jaar niet in het parlement is vertegenwoordigd.

Desondanks hebben deskundigen en minder deskundigen zich in de aanloop naar de stembusstrijd veelvuldig uitgelaten over de wenselijkheid van de uitkomst van deze verkiezingen.

Het kon toch immers niet bestaan dat Netanyahu een comeback als premier zou maken? Iemand die een serie rechtszaken aan zijn broek heeft, kan toch niet zomaar weer een regering gaan leiden? En wat hangt het land boven het hoofd als uiterst rechtse partijen belangrijke ministersposten krijgen toebedeeld?

Nu dat naar alle waarschijnlijkheid allemaal toch zijn beslag gaat krijgen, putten critici zich uit in waarschuwingen over allerhande rampspoed die de bevolking te wachten staat. Israël zal zo’n beetje ophouden te bestaan als democratische rechtsstaat, het land zal internationale economische sancties op zijn bord krijgen en mogelijk zelfs in een nieuwe oorlog worden gestort.

En nu? De verkiezingsuitslag negeren en hopen dat er weer een regering van nationale eenheid tot stand komt, zoals na de vorige verkiezingen? De ervaring heeft inmiddels geleerd dat een monsterverbond tussen partijen die ideologisch mijlenver van elkaar afstaan, geen lang leven beschoren is. Zeker als die partners elkaar alleen konden vinden in de wens om van Netanyahu af te komen.

De commentator van The Jerusalem Post merkte deze week terecht op, dat met die coalitie ook geen recht is gedaan aan de verkiezingsuitslag. Want weerspiegelde het feit dat Naftali Bennett, leider van een partij die slechts zeven zetels in de wacht sleepte, premier werd, de wil van de kiezer?

Daarom: laat Netanyahu maar haast maken om een stabiele regering te vormen. Dat heeft Israël wel nodig na de vijfde verkiezingen in nog geen vier jaar tijd.

Maar laat ”Bibi” dan ook ernst maken met de beloften die hij deze week deed: „Ik wil premier van alle Israëliërs zijn; links en rechts, Joden en niet-Joden.” En: „Ik zal me niet in onnodige avonturen storten.”

Voor Netanyahu, die in het verleden vaak het verwijt kreeg dat hij het land polariseerde, is het van groot belang dat hij zijn eerste geruststellende woorden in daden omzet. Zeker gezien alle economische en internationale uitdagingen van dit moment.

De vraag is wel hoeveel ruimte zijn uiterst rechtse partners hem daarvoor gunnen.