Het idee kwam voort uit een wekelijkse blog die ik schreef voor het RD en die op de website van de krant verscheen. De redactie heeft de naam bedacht en ik vond het een mooie titel.

In totaal heb ik de rubriek meer dan 500 keer geschreven. Het was niet moeilijk onderwerpen te vinden. Deze kwamen in de loop van de week vanzelf boven drijven. Meestal schreef ik de rubriek op vrijdagmorgen, maar soms begon ik er al op donderdag aan en zelfs op woensdag. Het verzamelen van de informatie begon doorgaans een of twee dagen van te voren. Al met al kostte de rubriek veel tijd, maar ik hield ook vol bij ziekte en meestal ook tijdens de vakanties. Als ik me goed herinner, heb ik het vijf keer gemist.

De vraag is wat ik zag veranderen in Israël in de afgelopen jaren. Welnu, dit is een land van stagnatie én van dynamiek. Het is duidelijk waar de stagnatie in de eerste plaats ligt. De hoop van dertig jaar geleden dat Israëliërs en Palestijnen een vredesakkoord zouden sluiten, is vervlogen. Beide partijen namen voldoende stappen om het vertrouwen van de andere partij grondig te ondermijnen.

Israël en Palestina groeien steeds meer toe naar een binationale staat, met volle burgerrechten voor slechts een deel van de bevolking. Als ik dit schrijf, teken ik er gelijk bij aan dat het doen van uitspraken over de toekomst moeilijk is, want deze is afhankelijk van variabelen die nu nog niet zijn te overzien.

Dan de dynamiek. Gelukkig is er wel belangrijke vooruitgang geboekt in de relatie met Arabische landen. Vier landen hebben normalisatie-akkoorden gesloten met Israël. Dit biedt perspectief op economische ontwikkeling en veiligheidssamenwerking. Er is hoop dat er meer Arabische landen volgen. In Israël zelf werken Joden en Arabieren in het dagelijks leven dikwijls prima samen.

Van een ontwikkelingsfobie heeft het land geen last. Overal staan de hijskranen. De redenatie is: als er bevolkingsgroei bestaat, moeten er huizen, scholen, kantoren en wegen komen.

Voor de bescherming van het milieu zitten er allemaal plannen in de koker. Zo probeert Israël het autogebruik terug te dringen door een efficiënt, modern en goedkoop (voor 75-plussers zelfs gratis) openbaar vervoer te ontwikkelen.

Verder is Israël een hightechland in opmars. Jongeren en ouderen die zich niet willen bijscholen op dit gebied, dreigen buiten de boot te vallen. En dat is overal om ons heen te zien.

Het is interessant om te zien hoe zich dit allemaal verder ontwikkelt.