„Mijn leven is helemaal vervlochten met de Oekraïense hoofdstad Kiev. Mijn wieg stond er, ik ging er naar school, stichtte er een gezin en vond er een baan. Samen met mijn moeder, echtgenoot en twee dochters van 8 en 13 jaar woonde ik in een eenkamerappartement in het centrum van de stad. Mijn hele leven ligt in Kiev. Ik kon me kortgeleden niet voorstellen dat ik ergens anders zou wonen.”
„De Russische inval in Oekraïne in februari zette echter alles op z’n kop. Toen de oorlog begon, besloten we Kiev te verlaten. We trokken naar een huis buiten de stad, waar mijn echtgenoot Oles al acht jaar lang aan bouwde. Het leek ons daar veiliger. We boden er onderdak aan nog twee families met hun kinderen.
De eerste week van de oorlog verliep inderdaad rustig, maar op de achtste dag kwamen Russische tanks het dorp binnen. Ze reden de tuinhekjes omver en parkeerden de tanks in de tuinen van huizen. Oles en een vriend stonden op het moment van de inval op wacht in het dorp. Ze verstopten zich in een geul en informeerden het Oekraïense leger over de komst van de vijandige troepen.
Anderhalve dag bleven Oles en zijn vriend in de geul, tot het Oekraïense leger de tegenaanval begon. De Russen doodden verschillende mannen in het dorp en plunderden huizen. Toen mijn man zag dat ze ook ons huis naderden, waarschuwde hij me. Hij zei dat we ons warm moesten kleden en in een kuil vlak bij het huis moesten gaan liggen. Met mijn kinderen en mijn 75 jaar oude moeder lagen we vervolgens drie uur in de kuil. God bewaarde ons. De Russen drongen intussen het huis binnen en stalen onder meer de laptops.
De volgende dag waren er opnieuw gevechten in het dorp, vlak naast ons huis. We bleven binnen, liggend op de vloer, ieder minuut biddend. Nadat het gevaar was geweken, besloten we naar Lviv te gaan, vanwaar we uiteindelijk het land ontvluchtten. Oles bleef achter, omdat mannen oproepbaar voor het leger moeten blijven.
Ik vond onderdak hier in Hattem. God heeft me naar een goede plek gebracht, bij een heel plezierig gastgezin. We hebben het erg getroffen. Mijn kinderen gaan hier naar school en hebben het daar naar hun zin. Toen mijn dochter voor het eerst op de fiets naar de middelbare school moest, vond ik dat spannend. We fietsten nooit in Kiev. Maar het gaat gelukkig goed.
Afleiding vind ik in het bespelen van de bandura, een Oekraïense harp. In Kiev gaf ik muziekles aan studenten: we vormden een populair ensemble. Nu geef ik soms les aan gevluchte Oekraïense kinderen op school in Hattem. Mijn dag is goed als ik anderen door mijn muziek weer blij kan laten kijken. Ook lever ik van tijd tot tijd een bijdrage aan kerkdiensten hier in de regio. Daarnaast kreeg ik al verschillende uitnodigingen voor optredens met mijn bandura tijdens muziekfestivals in buurlanden van Oekraïne.
Natuurlijk hoop ik weer snel terug te kunnen naar Oekraïne, niet het minst om mijn man weer te zien. Gelukkig kunnen we iedere dag beeldbellen, dat scheelt veel.
Familie is voor mij erg belangrijk. Mijn ouders waren gescheiden, net als die van mijn man. Ik heb mijn vader nauwelijks gekend. We proberen onze kinderen het goede voorbeeld te geven en als christelijk gezin te leven. Nu we door de oorlog gescheiden zijn, is het belangrijk dat we geestelijk op één lijn zitten.”
Natalia Slobodianuk (43), vluchtte uit Oekraïne, verblijft nu in Hattem
